“Sponsor ons, ander hebben we geen eten”

We hadden geen ontbijt vanochtend, dus een paar mensen die vroeg opstonden zijn naar de supermarkt gegaan om ervoor te zorgen dat we om de afgesproken tijd konden gaan eten. Om 8:30 stond iedereen in de keuken, maar waren ze nog niet terug.
Filip en ik hadden wel spekreepjes gevonden in de koelkast en de kans dat er eieren meegenomen zouden worden lag rond de 99%. Toen we Miekes stem in de gang hoorden hebben we ze dan ook meteen in de pan gegooid. Het fornuis ging alleen niet aan. Schijnbaar zat er een beveiliging op zodat niemand per ongeluk het gas aan kon laten staan. Dus uiteindelijk hebben we toch maar eerst de boodschappen uitgepakt voordat Gerard liet zien hoe je de beveiliging eraf haalde.
Ik ging roerei met spek maken en Filip smeerde in de tussentijd een broodje en maakte thee voor me, want natuurlijk was iedereen meteen al aan tafel gegaan.
Er waren ook kleine hazelnoot-yoghurtjes meegenomen, maar niemand vond die echt lekker.

Na het ontbijt ging al het spul de bus weer in en ging de reis via Vygis’ muziekschool naar een ander gymnasium dan twee dagen geleden. Ook hier waren we vorige keer geweest en we hadden er geen bijster goede herinneringen aan.
We speelden om 11:45 en ook deze keer zat het publiek òf te giechelen en te praten, of ze waren ergens anders mee bezig. Dan ga je je afvragen wat het grote verschil is met de tieners van ons eerste optreden, die ook niet zo enthousiast als de basisschoolleerlingen waren, maar nog altijd met aandacht naar ons luisterden en vrolijk mee klapten.
Philien zat zich ook dood te ergeren aan de mensen die meerdere malen in een rust begonnen te klappen. Uiteindelijk kwam het bij de Salsa Tequila een beetje los en Joop nam nog een cadeau in ontvangst terwijl ik de Aciu-kaartjes ging halen uit de kleedkamer beneden. Weer iets van chocola hoorde ik. En pennen, met een papieren dop.

Na het optreden mochten we in de kantine van de school weer mee-eten: iets van kip(?) cordon bleu met aardappels en rauwkost en een muffin toe.
Vygis schoof bij ons tafeltje aan en legde uit waarom het publiek zo moeilijk was op deze school: men had een tussenuur en werd verplicht opgevuld met ons optreden. En tja, je kunt mensen nou eenmaal niet verplichten om dingen leuk te vinden. Zeker niet als ze vrij waren geweest.
De kindertjes ruimden na het eten de spullen uit de zaal, terwijl de grote mensen dingen aan het bespreken waren met een stel hoge pieten. Dat was althans wat ik hoorde.
Het duurde nog even voordat ze terug waren en Joop moest het busje nog van de parkeerplaats halen voordat we in konden laden, dus bleven we even in het muzieklokaal (Vygis zei dat dit het aardrijkskundelokaal was toen hij hier 40 jaar geleden studeerde) in wat Litouwse boekjes neuzen.

Het spul werd sneller dan ooit ingepakt en we liepen daarna even door het centrum om een souvenir te kopen in de barnsteenshop. We hadden nog een tijdje tot we naar het chocolademuseum zouden gaan, dus kregen we daarna wat vrije tijd in een winkelcentrum dichtbij (we waren ontzettend omgelopen, maar uiteindelijk lag het inderdaad vlakbij het centrum).
Filip ging op sokkenjacht, maar de grootste maat die hij kon vinden was 42, en als je zelf 46 hebt is dat een beetje aan de kleine kant. Nu zal hij toch moeten wassen.
Veel soeps hebben we niet gevonden en gezien we toch allemaal al iets leuks hadden gekocht had het weinig zin om verder langs de winkels te slenteren. Onze voeten begonnen zeer te doen en straks moesten we nog door een museum lopen.

Om 15:45 waren we teruggekomen bij ons verzamelpunt, maar de anderen waren er nog niet. Geen idee eigenlijk waar die naartoe waren gegaan. Koen en Willem hadden wat snoep meegenomen uit hun oneindige voorraad, dus waren we een beetje aan het snoepen toen Gerard (te laat) de hoek om kwam en gebaarde dat we die kant op moesten komen. Schijnbaar stond het chocolademuseum nog geen 50m verder en hadden ze in het aansluitende café een bakkie gedaan.

In het museum kregen we een chocolaatje als “ticket” en een Engelstalige gids vertelde ons over de geschiedenis van de cacaoboon en hoe chocolade gemaakt werd. Tussendoor hebben we nog een spelletje gespeeld op een interactief scherm, waarbij je binnen een minuut zoveel mogelijk van je eigen chocolaatjes in je “tas” moest stoppen. Ik geloof dat Evelien de winnaar was met 34.
Daarna keken we nog een filmpje over hoe chocola stap voor stap wordt gemaakt in het “Nederlands” (Vlaams, de sponsor was ook duidelijk een Belgisch bedrijf) en daarna hebben we nog even rondgekeken in de choco winkel. Toen hebben we zelf ook een bakkie gedaan in het bijbehorende café en een paar mensen waren moedig genoeg om het originele chocoladedrankje (zonder suiker, met pepers) te proberen. Alleen Mieke vond het te drinken.

Tegen 17:30 liepen we naar een concertgebouw (hoewel het eruit zag dat het ook als bioscoop gebruikt kon worden), waar we een concert bij zouden wonen van Algirdas Suminskas: een bigband die voornamelijk rock ’n roll en swing speelde. Hoewel het zitten in een zachte stoel in een donkere ruimte een zegen was voor onze voeten en oogleden hield de muziek ons zeker wel wakker.

Om 19:30 was het afgelopen en liepen we verder naar een wat chiquer restaurant dan we de afgelopen dagen gewend waren. Schijnbaar hadden sommige mensen alweer honger. Hoewel de meeste maaltijden niet boven een tientje uitkwamen zag alles er een beetje netter uit dan gewoonlijk en het plan was om foto’s te maken voor het thuisfront om te laten zien dat het sponsorgeld goed werd besteed. Met een stuk of 6 wijnglazen op tafel leek het toch niet zo’n goed plan. Maar we hebben zeker goed gegeten daar. Ook het toetje was heerlijk en toen we klaar waren was het alweer bijna 22:00. Hoog tijd om de bus uit te laden, maar niet voordat we een paar gekke foto’s hadden genomen bij het verlichte #Siauliai.
En toen was het even kaarttijd voordat we stil moesten zijn.

Morgen gaan we naar een bejaardentehuis en zien we Janina weer in de Galerie.