Kort nachtje

Gezien de komende nacht een korte zou worden had ik graag langer willen slapen dan tot 6:00. Ik heb mijn oogjes nog dichtgedaan, maar tegen zevenen had het toch geen zin meer. Beter om even te douchen voordat ik de anderen wakker moest maken.
Omdat we de avond ervoor zo laat terug waren had ik nog geen tijd gehad om mijn blog te schrijven, dus terwijl iedereen langzaam maar zeker wakker werd en het restje de laatste boodschappen deed schreef ik mijn blog voor donderdag.

We aten een groot gedeelte van onze voorraad op, maar er was nog meer dan genoeg voor het avondeten over, behalve misschien brood.
Na het eten kregen we wat tijd voor onszelf om onze spullen in te pakken. Joop en Philien zouden immers 's middags al vertrekken met alles behalve de handbagage.
Vygis had nog wat opnames gemaakt die vandaag nog op mijn laptop gezet moesten worden, dus Gerard had gevraagd of ik deze in mijn rugzak wilde houden. Mocht het niet passen, kon het nog altijd in die van hem. Gelukkig paste alles en ik kon zelfs nog een boek bij de nodige kleine dingetjes proppen.

Om 11:00 liepen we naar de (andere) galerij waar we ons laatste optreden hadden. Het galmde ontzettend tijdens het inspelen, dus we hoopten er maar op dat de zaal vol zou zitten om het geluid een beetje te dempen. Tijdens het inspelen heb ik even snel Vygis' bestanden overgezet op mijn laptop. Schijnbaar had hij nog meer opnames gemaakt en zou hij 's avonds nog even langskomen gezien hij nog geen tijd had gehad om alles op een stick te zetten.

Het was veel te vroeg tijd voor de lunch, maar als je een optreden hebt om 13:30, dan heb je niet veel keus.
Bij het gymnasium schuin tegenover de galerij kregen we soep, kipschnitzel, rauwkost en pasta met een zoet broodje met karamelvulling (broodvla, vlabrood?) toe.

Het was een beetje haasten met teruglopen en omkleden, want we hadden in totaal maar een minuut of 20 om alles te doen. Mieke was haar lippenstift nog aan het aanbrengen toen de eersten de zaal al in liepen. Daar kwamen we een aantal bekenden tegen in het publiek, onder wie de drummer van de slagwerkgroep van afgelopen dinsdag en Janina. Hoewel de zaal redelijk vol zat en er zelfs mensen op het balkon stonden galmde het nog steeds erg, maar we konden elkaar tenminste horen nu.
Alles ging goed tot er iemand over de kabels van de elektrische piano struikelde (Bij het opstellen voor Jesusita en Chihuahua, niet bij Trippery, dat zou te ironisch zijn) en er een *pang* klonk. Het desbetreffende kabeltje werd teruggestoken, maar de piano maakte nog steeds geen geluid. Gelukkig werd het probleem snel opgelost, anders hadden we voor de laatste paar nummers de vleugel uit de ruimte ernaast moeten trekken (geen idee of dat ding überhaupt gestemd was).
Filip had eindelijk te horen gekregen dat Chihuahua een stad was in Mexico en dat de titel niet "Jesus en zijn hondjes" betekent en presenteerde het deze keer goed. De rest van het optreden ging ook prima en na afloop kregen we nog meer chocola. Nadat we een aantal lugubere kunstwerken in de galerij hadden bekeken (een borstbeeld met een schermpje met een kloppend hart; levende vliegen onder een stolp) hadden de broertjes Castelijns nog een cadeautje voor Vygis: een paar kleine keramische klompjes.

We liepen terug naar het hostel om de bus uit te pakken... en weer terug in te pakken, maar nu met alle koffers erbij. Tijdens het inpakken kwam er nog iemand langs om een praatje te maken. Ik dacht dat het gewoon een geïnteresseerde gast van het hostel was, maar het bleek Martynas Gaubas te zijn. De kunstenaar die o.a. de schoentjes heeft gemaakt waar wij in geposeerd hebben. We hebben hem de video's van Vygis laten zien en nog een paar andere -aparte- kunstwerken van hem gegoogled.
Koen en Willem hadden nog een setje klompjes (deze in delfts-blauw) over en hebben deze aan Martynas gegeven, gezien hij ons de grote schoenen had gegeven mocht hij een paar terug hebben waar zijn vingers in konden.
Rond 16:00 was het tijd om afscheid te nemen van Joop en Philien. Er werd wat gekust en geknuffeld en iedereen kreeg een papieren zakdoekje om het afscheid een dramatischer-dan-nodige wending te geven. Mensen keken naar ons. Misschien ook omdat Gianluka geen schoenen aan had gedaan voor het uitzwaaien en gedragen werd door drie anderen.

Een enkele neus werd getoeterd (als je dan toch een zakdoekje in handen hebt...) en nadat we onze voetjes een beetje gerust hadden gingen we met een groot deel van de overgebleven groep naar de Golden Boy kijken. Zeker voor de mensen die nog nooit in Siauliai waren geweest is het een must.
Ook zijn we langs de Iron Fox gelopen en door het "energie-doolhof" gelopen wat in feite een slingerroute is naar een grote steen in het midden van een hoop kleinere stenen waar je kunt mediteren en tot rust kunt komen. We hebben een aantal zen-foto's genomen en liepen toen terug naar het hostel.

Er moesten nog een aantal boodschappen gedaan worden want het brood was bijna op en voor zaterdagnacht/ochtend hadden we ook wat te eten nodig. De mensen die nog door het winkelcentrum wilden lopen boden aan om op de terugweg nog langs de Lidl te lopen.
We hebben niks gekocht in het winkelcentrum, maar wel airhockey (Filip beweerde Hugo in te maken, maar uiteindelijk heeft iedereen hèm ingemaakt) en een soort wack-a-mole (Filip verloor weer) gespeeld en een poging gedaan om in de mechanische helikoptertjes te klimmen die bedoeld zijn voor vijfjarigen.
Toen we even in de dierenwinkel gingen kijken, gezien de kinderboerderij van zaterdag weg was, waren we opeens Kevin kwijt. We stonden al op het punt om hem te gaan bellen toen hij aan kwam lopen. Schijnbaar had hij zijn telefoon bij de airhockeytafel laten liggen (een kwartier geleden?) en mocht van geluk spreken dat hij het nog heeft kunnen vinden. Ook hebben we eindelijk mooie goedkope sokken gevonden in Filips maat, maar gezien we de volgende ochtend al weer thuis zouden zijn heeft hij ze toch niet gekocht.

Bij de Lidl hebben we voor dertien man aan brood gekocht, flesjes water, snoepjes en wat fruit waaronder een watermeloen, die we van Mieke niet mee mochten nemen en een citroen voor Lieselotte.
De watermeloen was duurder dan aangegeven maar we hadden er toch geen spijt van want hij was binnen 20 minuten op nadat we terug waren gekomen.
Vygis was er ook en had de rest van de foto's en video's van o.a. de Josti's meegenomen. Hij zou ons midden in de nacht nog uit komen zwaaien.
De gebroeders Castelijns bereidden ons avondmaal - 2kg aan bolknakworstjes - voor en hadden de tafels netjes tegen elkaar aangeschoven en gedekt zodat we de laatste avond allemaal aan dezelfde tafel konden zitten. We hebben ons best gedaan maar niet alles ging op.
Terwijl er massaal werd afgewassen heb ik nog met handen en voeten gevraagd aan het vrouwtje in het kantoor hoe laat de voordeur dicht zou gaan omdat we met Filip en Hugo nog een drankje zouden gaan doen en dit was onze laatste kans. Uiteindelijk werd het duidelijk dat de deur tot middernacht open zou blijven, maar dat ze daar de hele nacht zat, dus de deur ook later voor ons open kon doen.
Na het afwassen hebben we nog een potje geëenendertigd. (Verrek, Word zet er geen rood streepje onder) maar gezien Gianluka zijn pokerset (hieronder dan weer wel, suggestie = pokerslet) in zijn koffer had gedaan moesten we pinda's gebruiken als fiches. Degene die verloor moest een pinda opeten.

Na een rondje of vier was het 22:00, een mooie tijd om nog even een cocktailtje te gaan drinken voordat de voordeur dicht zou gaan.
Filip had zijn bedenkingen omdat hij dacht dat Mieke het af had gekeurd, maar wat ze eigenlijk afkeurde was dat we de nacht in het café door zouden trekken en vlak voor vertrek straalbezopen terug zouden komen. Als we één of twee drankjes zouden doen en netjes om 00:00 terug zouden zijn was er geen probleem.
We liepen/renden/huppelden naar Mosquito Lounge - Cocktailbar, maar het hek ging niet open. Er kwam wel ergens muziek vandaan, maar dat kwam uit het pand ernaast, waar ze schijnbaar ook cocktails hadden. Probleem opgelost. We namen alle drie een Yellow Ginger en later allemaal een andere zodat we van elkaar konden proeven. Er werden wilde plannen gemaakt en rond 23:30 was het welletjes en liepen we door de motregen terug naar het hostel, waar ze nog steeds aan het kaarten waren. Met wat minder mensen dan waar ze mee begonnen waren, maar de tweede zak met pinda's was al bijna leeg dus ze hebben hun best gedaan.

We gingen toch maar even op bed liggen en Stijn kwam een dutje doen bij ons op de kamer gezien Sarah en Gianluka op zijn bed "Netflix & Chill" aan het doen waren.
OM 2:30 ging de wekker en de zombies schraapten zo stil mogelijk hun laatste spulletjes bij elkaar. Er werd een nog snel een briefje geschreven omdat we niet al onze resten eten mee konden nemen, zodat de andere gasten er tenminste van konden genieten.
Vygis kwam inderdaad nog even langs en kreeg nog een knuffel, kus of een hand van iedereen en we namen plaats in dezelfde bus als die ons van Riga had opgehaald. Deze keer ging men toch wat meer verspreid zitten om nog een dutje te kunnen doen.
De verwarming in de bus scheen steeds hoger te gaan en tegen de tijd dat we uitstapten bij Riga Airport was het contrast tussen bus en buitenlucht zo groot dat iedereen tegelijk stond te rillen en even diep de frisse(re) lucht inademde.

De zombies liepen meteen door naar de douane en toen kwam Gerard erachter dat hij geen tas op zijn rug had. De bus was net weg en we hadden geen telefoonnummer van de chauffeur. Ik was opeens heel blij dat mijn laptop in mijn eigen rugzak paste. Gelukkig zaten er geen waardevolle spullen in, maar het was toch vervelend. We waren ook de rest van de stroom mensen op aan het houden omdat we stil waren gaan staan in het midden van het gangpad, mede omdat we allemaal nog water in onze tassen hadden en Mieke nog alle boardingpassen in de map had zitten. Lekker wakker allemaal. Security begon ons al aan te manen dat we uit de weg moesten dus deden we dat maar.

Eenmaal door de douane merkte Willem dat zijn portemonnee weg was. Wij waren dus niet de enige die niet wakker waren. De mevrouw die de bakken op aan het ruimen was had het met bak en al weggehaald, maar vond het gelukkig ook weer terug.
We liepen maar meteen door naar de gate en gingen daar een beetje zitten lezen en kletsen terwijl een aantal in de winkels ging kijken.
Gerard maande ons aan om hem te controleren of hij zijn jas en schoenen wel mee zou nemen het vliegtuig in.
Rond 6:30 mochten we gaan boarden, maar het schermpje gaf al "Final call" aan voordat de deuren überhaupt open gingen. Men had ook geen haast om buiten in de regen in de rij te gaan staan, maar uiteindelijk moesten we er toch aan geloven.

Ik had net mijn spullen in het compartiment boven mijn hoofd gepropt en hallo gezegd tegen mijn buurvrouwen toen er een steward naar me toe kwam om te vragen of ik Engels sprak en of ik naast de nooduitgang wilde zitten. Beenruimte? Ja graag. Ik stapte over de benen van een man die al lag te slapen en kreeg uitleg hoe ik de deur open moest maken in geval van nood.
De man naast me werd niet eens wakker toen het vliegtuig opsteeg en ik besloot ook maar een dutje te doen. Ik had toch mijn spullen niet meegenomen naar mijn nieuwe plek, dus ze lagen nog een paar rijen achter me.
Rond 8:30 Nederlandse tijd landden we in Eindhoven en op het moment dat de wielen de grond raakten hoorde ik een snuif naast me. De man was eindelijk wakker en stond als een van de eersten in de rij om uit te stappen. Ik kon niet tegen de stroom in lopen om mijn spullen te pakken, dus heeft Hugo ze maar voor me meegenomen.

Op het vliegveld stonden onze familie en vrienden al te wachten. Filip wilde Jeffrey toch niet knuffelen, maar mij wel, samen met de rest van de groep. De broertjes reden met Jeffrey en mij mee naar Etten-Leur.
Vlak nadat we vertrokken moesten we langs een asociaal geparkeerd busje heen rijden, waar de Miekes in bleken te zitten. Geen idee wat het probleem daar was, maar ze zwaaiden vrolijk terug, dus het kan nooit erg geweest zijn.
Nadat we de Castelijntjes af hadden gezet reden we door naar huis voor een dutje voor ons allebei. Ik denk dat meer mensen er zo over hebben gedacht, want er kwamen heel weinig berichtjes op de spam app.

Al met al was het een leuke, gezellige en muzikale reis en ik hoop dat we binnenkort weer een keertje terug mogen. Maar we zien elkaar morgen weer, want Joop en Philien komen onze spullen bij de Nobelaer afgooien. Dan hebben we de zondag erop nog een reünie om alle foto's te bekijken en alle chocola op te eten en dan is het weer terug naar het bekende leven.