Koningsdag in de republiek

Vandaag is het koningsdag in Nederland, dus moesten we oranje ontbijt hebben, naast spek en eieren natuurlijk. Gerard en Filip hebben voor het laatste gezorgd, verder hadden we nog sinaasappelsap en mandarijnen.
Het was al bijna 9:30 toen we klaar waren met eten dus moesten we opschieten met afwassen, want een halfuur later werden we opgehaald bij de muziekschool. Het zonnetje was doorgebroken, dus stonden we lekker te zonnen op de parkeerplaats tot het busje arriveerde. Deze bracht ons naar een afgelegen gebied, waar we op zouden treden in een verzorgingstehuis. Het zag er heel mooi uit, gelegen naast een groot meer, van alle moderne gemakken voorzien. Je moest alleen niet naar de andere kant kijken, want daar stond nog een stukje industriegebied.
We pakten uit in een piepklein kleedkamertje en de trompettisten speelden warm in een kantoortje. Om ervoor te zorgen dat ze niet teveel lawaai maakten bliezen ze tegen een kapstok vol met jassen aan. If it works it ain’t stupid.
Duo Papilio had hier al eens eerder gespeeld en was bang dat we in dezelfde kleine ruimte zouden spelen als zij de vorige keer. Het scheen heel erg mee te vallen en we hoefden alleen een paar stoelen naar achteren te schuiven om er zelf comfortabel bij te staan.
De Jostiband (of Goda-groep) zat al klaar in de eerste twee rijen en heeft na Tico Tico een aantal nummers voor ons gespeeld, waaronder (hee, alweer) Diep in de zee en een medley van wat popnummers. Het klonk best goed en het ritme zat er goed in. Het was duidelijk dat ze hier goed op geoefend hadden. Ze hadden ook heel slim alle noten op de instrumenten aangegeven met kleurtjes.
We moesten de Salsa Tequila nog doen en Joop vond het een goed idee om dit samen met de Josti’s te doen. En het ging goed! Hun dirigent mocht alles in goede banen leiden en wij pasten ons een beetje aan hen aan. We eindigden niet helemaal goed, maar we hebben lol gehad en dat is het belangrijkste.
We wisselden hoedjes uit voor een groepsfoto en hebben daarna wat gedronken en gesnoept, terwijl onze buschauffeur nog steeds eenzaam en alleen voor zich uit zat te staren achter het stuur. We wilden hem nog binnen uitnodigen, maar Vygis zei dat de man dit zelf niet wilde.
Het was tijd om weer verder te gaan en de bus zette ons af bij een lunchroom waar we gepaneerde vis, gekookte aardappels en rauwkost kregen met een zoet broodje na.
Van daar liepen we naar de Siauliu Laiptu Galerija, waar we nog wat nummers zouden spelen voor het 25-jarige jubileum van de galerij.
Het was niet helemaal duidelijk waar we onze spullen moesten laten gezien er meerdere artiesten zouden komen die avond, die ook ergens moesten omkleden en uitpakken. Uiteindelijk kregen we een ruimte met een grote tafel in het midden en een hoop schilderijen en tekeningen aan de muur die allemaal te koop waren.
We hebben ingespeeld en daarna een beetje op de grond gezeten en gelegen als we niet allemaal tegelijk op het podium hoefden te staan.

We hoefden pas om 17:30 klaar te staan dus we hadden nog ruim een uur voor onszelf. Net te weinig om de stad in te gaan, dus het grootste gedeelte van de groep bleef in de kleedruimte om spelletjes te spelen en de schilderijen daar te beoordelen.
De feestelijke opening zou om 18:00 beginnen. In de tussentijd mochten we naar de tentoonstelling van licht deprimerende schilderijen kijken, die niemand echt mooi vond. Het had iets met het jodendom te maken, dat niet de erkenning had gekregen na WOII, dat het verdiende, maar nu eindelijk een kleine opmars maakte. Maar je had niks anders te doen en er waren maar twee banken aanwezig in de hele ruimte.
Er was champagne, maar we mochten niet drinken voordat we hadden opgetreden. Joop mocht dat wel, hoewel hij steevast bleef beweren dat de lichtgele vloeistof in zijn fluitje water was.

18:00 werd 18:45 en uiteindelijk werd men naar de zaal geroepen voor, wel, de kunstenaar die de schilderijen voor de tentoonstelling had geleverd werd bedankt en kreeg een aantal bloemen. Daarna was het Janina’s beurt om in het zonnetje gezet te worden, maar als je de taal niet spreek gaat een groot gedeelte langs je heen en ga je een beetje met je voeten schuiven, want hoewel de theatergroep erg leuk eruit zag en klonk, de cabaret ervan ging volledig langs ons heen.
Bovendien hadden we geen stoel. Welke sukkel organiseert een programma dat uren duurt en laat iedereen maar gewoon staan? Maar schijnbaar is dit normaal in Litouwen.
Rond 19:30 gaf Vygis ons een seintje dat we onze instrumenten konden gaan pakken voor Sunny City. Joop gaf een kleine speech en overhandigde Janina de partituur als cadeau.
Ja, en drie minuten later konden we weer het podium af. Gelukkig hoefden we niet meer de zaal in want onze voeten deden zeer van het stilstaan. We waren echter nog niet klaar met spelen en we gingen naar het balkon waar godzijdank stoelen stonden. Menig man deed zijn/haar schoenen uit en kon even ontspannen onder genot van de volgende optredens. De kanklesgroep van Vygis muziekschool, met wie we een paar jaar geleden samen gespeeld hadden was er ook. Ze speelden twee nummers waarvan ik de laatste niet meteen kon plaatsen. Het was duidelijk geen klassiek stuk, maar pas bij het refrein drong het tot me door dat het AC/DC’s Highway to Hell was. Niet het nummer voor in een galerij zou je denken, maar op de kankles klonk het toch liefelijk.
Toen de dames klaar waren stond Koen daar opeens op het podium. Kristina had hem en Hugo schijnbaar gestrikt om mee te helpen het podium leeg te ruimen en wij wisten van niks.

Het was inmiddels 20:30 en we hadden nog maar één nummer gespeeld en Janina nam nog steeds cadeaus in ontvangst. Vygis kwam de trompettisten halen voor de Mexican Hat Dance en de rest bleef lekker zitten. Joop verveelde zich en wilde na het nummer onze hoedjes naar beneden gooien, maar uiteindelijk hebben we dat maar niet gedaan.

Om een uur of 21:00 was het dan eindelijk klaar en konden we gaan eten, want we waren uitgehongerd. Filips had schijnbaar dorst want hij liep meteen op een tafeltje af waar kleine glaasjes water stonden. Hij sloeg er eentje achterover. Het was geen water. Het was iets sterker. Zo rond de 40% sterker zullen we maar zeggen en hij moest even met zijn oogjes knipperen om het weg te krijgen.
Naast het tafeltje met de Litouwse specialiteiten en de kleine glaasje “water” stond een grotere tafel met een enorme hoeveelheid hapjes en de avond werd het meteen bijna waard.
Kristina stelde ons voor aan de meiden van het kankles-ensemble en zo goed en zo kwaad als het kon met een volle mond hebben we een beetje sociaal gedaan. Schijnbaar waren ze een paar weken geleden nog in Nederland geweest (en was het toen ook slecht weer).

Toen iedereen nog een stuk taart achter de kiezen had was het tijd om onze spullen weer in te laden en naar huis te lopen. Het was 22:30 geweest tegen te tijd dat we terug kwamen en niemand had nog echt fut om iets te doen, behalve een pyjama aantrekken en wat op bed te kletsen voor het slapen gaan.

Morgen geen blog, want onze spullen gaan 's middags al mee met de bus terug naar Nederland en dan krijg ik mijn laptop pas zondag terug!