Snowy City

Vandaag moesten we aan het eind van de ochtend bij de muziekschool zijn, dus de luxe van een brunch zat er niet in deze keer, hoewel 8:30 ook goed te doen is. Mijn kamergenoten wilden om 7:30 wakker gemaakt worden, dus die wens werd ingewilligd met een salvo Gogol Bordello met Start Wearing Purple. Het had niet het gewenste effect dus zocht ik Jochem Meijers “Wakker worden” liedje op en ontvluchtte toen de slaapkamer voordat men met dingen kon gaan gooien. In de keuken liep ik Mieke tegen het lijf en samen deden we voor het ontbijt nog een kopje thee. Langzaam maar zeker kwamen de rest van de niet-uitslapers de gemeenschappelijke ruimte binnen. Joop stond te kokkerellen en had spekjes gebakken naast de hardgekookte eieren.
Ook was er deze keer yoghurt aan het assortiment toegevoegd en we hebben onze buikjes rond gegeten, we zouden immers pas lunchen na ons concert dat om 12:30 zou beginnen.
Na het eten moest Sarah gaan stofzuigen in de gemeenschappelijke ruimte omdat Gerard (en het restje) driekwart zak pelpinda’s op had gegeten de vorige avond en de nodige schillen op de grond lagen. De schoonmaakster wilde hier echter niks van weten en was al aan het zuigen toen Mieke met geweld de stang uit haar handen trok om aan Sarah te geven ‘No no no!’ protesteerde ze. ‘Yes yes yes,’ reageerde Mieke.
Ik weet niet wie het touwtrekken heeft gewonnen, ik moest naar de wc en Mieke kwam ook al snel de ruimte binnen, aankondigend dat het sneeuwde. Toen ik terug kwam was alles alweer netjes.

Terug in de slaapkamer trakteerde Evelien ons op wat Nederlandstalige ballads terwijl we naar buiten keken hoe de sneeuw langzaam maar zeker toch op de daken bleef liggen. We hebben nog heel even geoefend in de gemeenschappelijke ruimte en deden we vast een deel van ons kostuum voor straks aan, om straks niet helemaal in ons ondergoed te staan.
Om 10:30 moest alles de bus in worden geladen en liepen we richting Vygis’ muziekschool en wachtten we op zijn assistent om ons te begeleiden naar onze eerste optreed-locatie. De sneeuw was toch gestopt en veranderd in lichte motregen. Te paraplu of niet te paraplu?

Aangekomen bij het gymnasium moest alles naar de derde verdieping gesjouwd worden, inclusief elektrische piano en versterkers, waar we in het Frans-lokaal mochten uitpakken en omkleden. Daarnaast was de aula met een podium en een vleugel, waar Gianluka niet op mocht spelen, want die stond te ver weg en kon natuurlijk niet op het podium getild worden, waar we al vrij krap stonden.
Eerst speelden we een paar nummertjes om in te spelen en rond 12:10 was het tijd om ons om te kleden en op te maken voor het optreden. In de tussentijd stroomden de studenten de zaal al binnen en moesten sommigen van ons wachten om nog naar de wc te kunnen.
Om 12:30 begon ons concert en Sarah kondigde ons en ons eerste nummer aan. Het publiek was enthousiast en klapte regelmatig mee. Een hele verbetering met de laatste keer dat we voor studenten hebben gespeeld. Ze hadden zelfs twee van de beroemde Litouwse cakes voor ons gekocht en verrasten ons door ons “eet smakelijk” te wensen in hun nawoord.
Van ons kregen ze nog een toegift (Salsa Tequila) en Sarah en ik moesten nog even wachten met het uitdelen van onze “Aciu” bedankkaartjes omdat de mevrouw bij de deur vond dat de studenten ook dat nummer maar af moesten luisteren, terwijl het al voor de tweede keer gespeeld werd om de mensen naar buiten te “begeleiden”. Dus het was een beetje drommen daarna, maar ik denk dat iedereen wel een kaartje heeft gekregen.
Na het concert kleedden we ons snel om en gingen we naar de kantine om daar te gaan eten en voor Filip om mensen in hun zij te porren en te vragen of zij “die jongen ook knap” vonden. We kregen een kleine maaltijdsoep en vervolgens schnitzel met rauwkost en een soort ronde bruine rijst waarvan niemand precies wist wat het nou precies was. Niet iedereen lustte het ook, daarom ruilde Stijn zijn restjes voor Koen’s lege bord. Hij lustte wel wat meer, maar kreeg toch niet alles op. Gelukkig hadden we Willem nog, dus Koen gaf Stijns bord aan Willem en kreeg zijn bord ervoor terug. Evelien kreeg het ook niet helemaal weg, dus Willem gaf Stijns inmiddels lege bord aan Evelien en kreeg die van haar ervoor terug. Volgen jullie ‘m nog? Laat even weten hieronder als je weet wie wiens bord had op het eind.
Na het eten werd alles weer terug in de bus gestopt en begonnen we weer aan de terugweg, die niet meteen gevonden werd, maar uiteindelijk hebben we niet gedwaald.
Weer bij het hostel aangekomen had Filip nog een toetje voor on : chocola. Hij had een “kilootje” gekocht bij een groothandel. Uitgerekend was een blokje daarvan 80 gram (‘maar, een blokje per dag is gezond!’), dus mijn zakmes werd tevoorschijn gehaald en de blokjes werden in tweeën gehakt zo goed en zo kwaad het kon. Op de kamer hebben we nog cliché liedjes gezongen.
Na een tijdje verhuisde het zingende gezelschap onze kamer uit en begon alvast aan mijn blog terwijl Evelien van de rust genoot. Even later besloten we nog even naar de barnsteenwinkel te gaan voordat Vygis ons weer kwam halen om naar het café te lopen waar we de directrice van de galerij zouden ontmoeten, waar we binnenkort zouden optreden.
Helaas ging het plan niet door omdat we Nederlandse liedjes moesten oefenen voor die avond, wat resulteerde in het zingen (en dansen) van nog meer cliché liedjes, van Disney tot 90’ies hits.

Om 17:45 liepen we met Vygis naar een erg chic-ogend café dat ook een chocolaterie was. Er stonden al hapjes voor ons klaar met zalm, citroen, brood, ui, kaas, gedroogde pruimen en weet ik wat er allemaal nog op zat. Het zag er allemaal in ieder geval heel goed uit. Iedereen kreeg meteen een kus of een knuffel van Janina en werd uitgenodigd plaats te nemen en zichzelf een glas water met vers fruit in te schenken. De 50-plussers kregen wijn, die ze niet konden laten staan, met name Joop. Letterlijk, hij heeft op de avond wel 2 glazen omgestoten. Janina had cadeautjes voor ons, bestaande uit een versierde snijplank. De één was wat mooier dan de andere, maar mocht je het kunstwerk niks vinden had je alsnog een snijplank.
(Ik zal niks zeggen over de chak chak geluiden die Koen maakte bij het zien van de mooie dame op Hugo’s plankje). We kregen er ook een pen bij.
De tweede gang kwam er al aan en deze bestond uit ciabattabrood met pizza-beleg (jawel, alweer), maar deze keer wat deftiger uitgedost, ook met spinazie en lente-ui en joost-mag-weten wat voor lekkernijen. We kregen zelfs een toetje, je kunt niet naar een chocolaterie gaan en niks van chocola eten natuurlijk (wisten zij veel dat Filip ons er ’s middags al mee volgepropt had). Het was een erg machtig chocoladetaartje, maar wel erg lekker.
Ik zat schijnbaar op de verkeerde plaats, want nog voordat de thee en taart op waren, hadden Filip, Gianluka en Sarah de behoefte om de pennen uit te proberen op mijn armen. Ik werd gered door Janina die graag onze Nederlandse liedjes wilde horen: Brabant en de Zevensprong, met de laatste deed ze vrolijk het dansje mee.
Voordat men nog meer kon gaan tekenen vluchtte ik naar de wc om het ergste eraf te halen en toevlucht te zoeken naast Kevin aan de geciviliseerde kant van de tafel.

Janina wilde nog één liedje horen voordat de avond voorbij was en dat werd Hakuna Matata, die hadden we toch geoefend 's middags. Als toegift kreeg ze ook nog K3’s Oja lele in haar schoot geworpen. Ze bedankte ons tientallen keren en we kregen na afloop allemaal nog een kus en een knuffel. Samen met de plankjes maakten we nog een groepsfoto voor de chocolaterie en liepen daarna naar het hostel.