Dag van de Rubik's Cube

Half zeven was de afgesproken tijd om te vertrekken vanuit de Nieuwe Nobelaer te Etten-Leur. Helaas had Jeffrey een shift die om 6:00 begon, betekenend dat ik samen met hem om 4:50 mijn bed uit moest zodat hij me om 5:30 bij de Nobelaer af zou kunnen zetten en nog op tijd op zijn werk kon staan. Fietsen was niet echt een optie als ik niet mijn fiets een week op een openbare plek wilde laten staan en openbaar vervoer Zevenbergen – Etten-Leur, voor degenen die er niet mee bekend zijn. Trein: Zevenbergen – Lage Zwaluwe – Breda – Etten-Leur. Bus: Zevenbergen – Breda station – Etten-Leur. Geen optie.
Ik wist dat de rest niet voor 6:15 zou komen dus heb ik maar wat Pokemon Go gespeeld en wat ontbijt gegeten. Zoals voorspeld kwamen er precies om 6:15 twee auto’s aangereden: Stijn en ouders en Lieselotte en ouders. Deze twee zouden ons naar Eindhoven Airport brengen samen met Filip.
We lieten elkaar onze paspoorten en ID kaarten zien en na een voorspoedige reis kwamen we vlak na zevenen al aan. Mieke En Gerard zouden vanuit hun eigen woning vertrekken en kwamen iets later.
We gingen zitten en een paar mensen bestelden nog een kop koffie. Daarna was het tijd om door de douane te gaan.
Poortjes gingen natuurlijk af en zelfs nadat ik zorgvuldig mijn schoenen zo gekozen had dat er geen metaal aan zat, moesten ze toch uit. Willem had hetzelfde probleem, alleen kon hij een van de haakjes die erop zaten daarna niet meer vinden. Goed begin van een uitje waarbij je veel moet lopen.
Verder ging het allemaal goed. Filip had tóch zijn tandenborstel ingepakt en had geen excuus meer om in de duty-free winkels te gaan neuzen. We hebben nog even een plaspauze gehouden, wat gesnoept en om half negen was het alweer tijd om te gaan boarden.
Helaas zaten we niet allemaal bij elkaar en moesten sommigen van ons voor en anderen achter. Dus ik kwam naast twee vreemden te zitten en aan de andere kant van de gang zaten Hugo, Filip, Sarah en Stijn en achter mij Mieke en Gerard. De rest zat achterin het vliegtuig. Voorin een peuter die bij het opwarmen van de motoren al begon te krijsen. I don’t care, ik had een mp3-speler bij die hééél hard kan en een goed boek. Geen idee hoeveel last anderen ervan gehad hebben, maar ik heb me wel vermaakt tot we bij de landing last kregen van wat turbulentie. Toen werd ik misselijk, maar ik heb alles binnen kunnen houden.
Op het vliegveld van Riga stond Vygis ons op te wachten en we mochten met ons veertienen in een grote touringbus voor 52 man. Stoeltjes lekker achteruit en een dutje dus. Of in het geval van Evelien: studeren, of in geval van Stijn, Filip, Koen en Willem: Rubik’s Cubes oplossen. Stijn had er maar liefst drie meegenomen. Twee van 3x3 en één van 5x5. Hij leerde de rest de techniek hoe je die dingen moet oplossen. Ik vroeg nog of Stijn het voor elkaar kon krijgen om aan een kant van de kubus een Nederlandse vlag te maken en aan de andere kant een Litouwse, maar helaas bleek dit fysiek onmogelijk.
Dit nam ruim een uur in beslag en tegen de tijd dat de rest het een beetje onder de knie begon te krijgen waren we al bij de Kruisberg aangekomen… want, we kwamen er toch langs en we hadden nu toch een bus. Gratis extra uitje.
Hier werd pas echt duidelijk waarom het vliegtuig last van turbulentie had. Het moment dat ik uit de luwte van de bus stapte waaide mijn kraag tegen de zijkant van mijn hoofd en ik kreeg het niet zomaar teruggeduwd. Innerlijk vloekend dat ik mijn sjaal in de bus had gelaten liepen we door beginnende hagel de laatste 200m naar de heuvel zelf.
Gelukkig hield de neerslag op maar de snijdende wind maakte Vygis’ rondleiding er niet leuker op.

Gerard had een kruisje meegenomen van thuis voor zijn overleden moeder en heeft die nog geplaatst. De rest wist pas vandaag dat we gingen en was niet zo goed voorbereid.
Iedereen was onder de indruk en we hebben nog een paar leuke foto’s gemaakt maar stiekem waren we blij dat we terug de bus in konden (het was weer een beetje begonnen met hagelen) en de laatste 30km naar Siauliai konden rijden.
Het jeugdhostel was niks veranderd. De dames werden bij elkaar op een kamer gezet en de heren ook. Behalve Koen, voor hem was geen plek meer en hij mocht gezellig met Gerard op een kamer liggen.
Joop en Philien zouden pas ’s avonds aankomen met de spullen. In de tussentijd gingen Mieke, Gerard, Filip, Hugo, Kevin en ik wat boodschappen doen terwijl de rest in de gemeenschappelijke ruimte spelletjes ging spelen. Eerst liepen we nog de verkeerde kant op, terwijl we nog geen halfuur geleden met de bus langs de Lidl waren gekomen, die langs dezelfde straat stond als het jeugdhostel. Gelukkig had ik offline maps gedownload voor mijn telefoon en hoefden we maar een meter of 100 terug te lopen.
Als eerste gingen we een plekje zoeken om te gaan eten. Mieke had ons pizza beloofd dus gingen we kijken of ze bij de Can Can Pizza een redelijke prijs vroegen. Het antwoord op die vraag was ‘neen’, de prijzen daar waren zo belachelijk laag dat ze niet boven die van een diepvriespizza in Nederland uitkwamen. €2,39 voor een Margarita? Deal.
Toch wilden we even verder kijken voordat we een beslissing maakten en toen we de andere uitgang van het pizzarestaurant namen kwamen we zowaar in een heus winkelcentrum! Met nog tig andere eetgelegenheden (de mobiele dönerkar niet meegeteld).
Nadat we boodschappen hadden gedaan (..hee kijk, Tokaji, die nemen we mee) en naar het hostel hadden gebracht, wachtten we nog even op Vigus onder het genot van de Avonturen van “Magnetic Bear”. Vigus betrapte ons en nam ons i.p.v. de Can Can Pizza mee richting het centrum. Daar zat ook een pizzatent. Een iets duurdere maar waarschijnlijk kreeg je daar meer waar voor je geld. En zeg nou zelf, €5,- voor een pizza van 28cm, is niet veel. Iedereen mocht er eentje uitzoeken, maar een stel wijsneuzen had de diameter berekend van de grotere pizza’s die te verkrijgen waren en hadden uitgevogeld dat de grote pizza’s (van motherf”’ing 42cm!) meer pizza bevatten en maar €8,50 kosten en dat ze die beter konden delen met z’n tweeën. Sarah en ik hadden het beter bekeken en deelden onze pizza’s gewoon in twee zodat we allebei twee smaken hadden. Vygis kreeg nauwelijks zijn kleine pizza op, maar met een knipoog biechtte hij op dat “een kleine pizza met water erbij teveel voor hem was, maar een grote met een liter bier te weinig”
We liepen na ons uitgebreide avondeten weer terug naar het hostel. De natte sneeuw die begon te vallen op de heenweg was alweer opgehouden en het was zoals Vygis zei “Ze noemen Siauliai de stad van de zon omdat je de hele dag door zon hebt… twee minuten lang, daarna regent of sneeuwt het weer een kwartier, maar in mei wordt het drie minuten!”
Joop en Philien waren er nog steeds niet dus we hebben in de slaapkamers een beetje lol getrapt tot ze er waren. Toen het moment daar was, was het sjouwen geblazen. En toen was iedereen moe. Maar nog niet moe genoeg om naar bed te gaan. Maar dat komt gauw genoeg, want morgen komt er weer een nieuwe dag vol avontuur… Niet van Magnetic Bear, maar voor onszelf.