Zaterdag -Tussen de Chinese muur en de Eiffeltoren
Blijf op de hoogte en volg Sanne
28 Juli 2012 | Tsjechische Republiek, Praag
We sliepen zo lang uit dat we bijna het ontbijt misten dat maar tot 10 uur duurde. Gelukkig hadden we maar tien minuutjes nodig om wat naar binnen te werken. We namen even de tijd om onze koffer voor het grootste gedeelte al in te pakken. Morgen zouden we om 5 voor 7 klaar moeten staan bij de receptie om opgehaald te worden. Rond een uur of 11 waren we klaar en zochten we de bus op om naar het centrum te gaan. Jeffrey had nog wat kleine dingetjes die hij wilde zien. Maar sowieso op de planning stonden Petrin Hill en vanavond natuurlijk het Zwanenmeer.
We stapten de bus uit en volgden een blonde vrouw en een man met langer haar naar het metrostation. ‘Dat is grappig,’ dacht ik. Dat zouden zomaar Rob en Carien kunnen zijn. Dus ik begon naast ze te lopen en verrek, ze waren het!
Zij waren natuurlijk even verbaasd als wij. Ze waren hier net aangekomen met de caravan en kwamen de stad bezichtigen. We hebben in de metro met ze gekletst en wat tips gegeven totdat wij eruit moesten vlak voor het centrum. We zouden langs The dancing house lopen (dat wilde ik nog zien) en vanuit daar het water oversteken naar de heuvel.
Natuurlijk kwamen we nog een museumpje tegen met een crypte waar de moordenaars van Heinrich Heidrich begraven lagen. Of in ieder geval vereerd. Er lagen zelfs nog verse (hoewel verwelkt) bloemen. Het was al heel wat dat ze geen kunstbloemen gebruikten. Jeffrey legde later uit dat ze in juni herdacht waren en dat die bloemen er waarschijnlijk vanaf die tijd lagen.
We liepen verder naar the Dancing House. Het was het enige moderne bouwwerk in de hele omgeving en stond ook een beetje vreemd tussen al het antiek. Wel imposant en mooi though.
De temperatuur was inmiddels boven de 35 graden geklommen en het was dan ook flink vermoeiend om in de zon te blijven lopen. De middag in een park doorbrengen leek een goede oplossing.
Voordat we de rivier overstaken hadden we een goed overzicht over Petrin Hill en zagen de “Eiffeltoren” en de “Chinese Muur” liggen die the Hunger Wall bleek te heten.
Aan het begin van de heuvel stond een trap met enorme treden. Ik vroeg me net af hoe Japanse toeristen naar boven kwamen toen bleek dat de trap deel uitmaakte van een monument met… zombies… Of iets anti-communistisch dat met de verwoesting van het menselijk lichaam te maken had.
Anyway, na een broodje genuttigd te hebben liepen we verder naar boven, maar moesten halverwege nog een keer stoppen om even bij te tanken want we raakten het vocht even snel weer kwijt. We hadden wel een mooi uitzicht over de stad vanuit het terrasje. Blijkbaar hadden we al een behoorlijk aantal meters geklommen.
Vlak voor de top maakten we nog een stop, dus toen we daar eenmaal aangekomen waren konden we meteen de Eiffeltoren in. Nog eens 63 meter klimmen. Nu op smalle trapjes waar je elkaar nauwelijks kon passeren. Nu was dat ook niet nodig geweest, ware het niet dat sommige mensen geen pijlen kunnen lezen en van de verkeerde trap af (en later omhoog)kwamen (er waren twee trappen: een voor het stijgende publiek, een voor het dalende). Nadat we weer beneden waren zijn we vermoeid op de richel van een kapel gaan zitten/liggen met nog een broodje.
Op de weg terug (lopend uiteraard, wij zijn geen kleinzerige dikke Amerikanen die de tram zelfs naar beneden namen) besloten we dat we eerst een bank moesten bezoeken, gezien Jeffrey helemaal geen geld meer had. En iets te drinken natuurlijk. Op weg naar het centrum kwamen we nog wel een soort banketbakkerij tegen die verse milkshakes verkocht. Ik had nog wat geld over en het was zo benauwd dat we er allebei wel zin in hadden. We zijn ook nog een KGB museum tegengekomen, waar Jeffrey wel heel graag een kijkje wilde nemen, maar zelfs hij voor 180 kronen p.p. (±7,20) belachelijk duur in vergelijking met de rest van de stad.
Het bleek moeilijker zijn dan gedacht om een fatsoenlijke bank te vinden. We waren er eerder al achter gekomen dat sommige automaten gewoon een extra 10% berekenden. Uiteindelijk vonden we een goeie en ik nam voor de zekerheid ook nog maar een paar honderdjes op. Desnoods kon ik nog een klein souvenirtje kopen voor opa en oma.
We kochten nog een fles drinken. De lucht was inmiddels betrokken en het begon een beetje te druppelen: tijd om een eetgelegenheid te vinden. Opeens leek alles een cafe, snackbar of een restaurant met onbekende (als in: je weet niet wat erin zit, want het staat er niet bij: verdacht) gerechten te zijn. Uiteindelijk hebben we gekozen voor het restaurant waar we donderdag wat zijn gaan drinken voordat de boottocht begon. Daar hadden ze simpele maar fatsoenlijke maaltijden. De bediening was echter slecht en die sneaky Tsjechen probeerden ons nog dingen aan te smeren. Wij hadden geen mand met brood besteld dus we zeiden dat ze dat meteen weer weg mochten halen (voordat het op de rekening verscheen).
In de tussentijd was de regen losgebarsten en keken we geamuseerd toe hoe de mensen met hun borden van het terras vluchtten.
Verder was het voedsel wel lekker. De teleurstelling kwam toen we de rekening zagen en we 10% “servicekosten” moesten betalen. Dat stond niet op de menukaart… en opeens was alles in Nederlandse tarieven en waren we alles bij elkaar meer dan 800 kroon kwijt met die “service”. Voor zover de serveerster onze borden nog net niet op tafel gooide in haar haast om iedereen af te gaan.
Het weer was weer gekalmeerd toen we naar buiten liepen. Jeffrey had de hoop naar een kristallen wiskeyglas opgegeven, maar ik betrapte hem erop dat hij nog steeds naar de kristalwinkels staarde in de hoop dat er ergens een bordje hing met “prijs per stuk”.
Hij moest sowieso nog een Tsjechische vlag hebben, dus bij het souvenirwinkeltje kreeg ik er zelfs nog een sleutelhanger bij..
Het was bijna tijd voor het ballet, dus liepen we naar het theater, waar we nog een glaasje cola namen. We hadden een goeie plek in de 5e rij, maar de mensen naast ons waren niet tevreden en verschoven terug naar de eerste rang, waar ze eerste weggebonjourd waren door mensen op wiens plek ze zaten. Tut tut stoute Japannertjes. Jeffrey bekende in de pauze dat hij onder de indruk was en dat hij de nar heel leuk vond. Die moest het stuk een beetje opleuken door rondjes te draaien en kushandjes naar… iedereen te gooien. Op het laatst viel hij nog even plat op zijn buik om het publiek gedag te zwaaien voordat het gordijn het toneel raakte.
Het was inmiddels na tienen weer en het duurde weer even voordat we terug bij het hotel waren. Terwijl we weer 20 minuten op de bus moesten wachten hebben we wat foto’s gekeken. In het hotel waren we nog niet echt moe en hebben we (oke oke, voornamelijk ik) de rest van de chips opgegeten en een stuk van Mannen die Vrouwen Haten gekeken voordat we in slaap vielen.
We stapten de bus uit en volgden een blonde vrouw en een man met langer haar naar het metrostation. ‘Dat is grappig,’ dacht ik. Dat zouden zomaar Rob en Carien kunnen zijn. Dus ik begon naast ze te lopen en verrek, ze waren het!
Zij waren natuurlijk even verbaasd als wij. Ze waren hier net aangekomen met de caravan en kwamen de stad bezichtigen. We hebben in de metro met ze gekletst en wat tips gegeven totdat wij eruit moesten vlak voor het centrum. We zouden langs The dancing house lopen (dat wilde ik nog zien) en vanuit daar het water oversteken naar de heuvel.
Natuurlijk kwamen we nog een museumpje tegen met een crypte waar de moordenaars van Heinrich Heidrich begraven lagen. Of in ieder geval vereerd. Er lagen zelfs nog verse (hoewel verwelkt) bloemen. Het was al heel wat dat ze geen kunstbloemen gebruikten. Jeffrey legde later uit dat ze in juni herdacht waren en dat die bloemen er waarschijnlijk vanaf die tijd lagen.
We liepen verder naar the Dancing House. Het was het enige moderne bouwwerk in de hele omgeving en stond ook een beetje vreemd tussen al het antiek. Wel imposant en mooi though.
De temperatuur was inmiddels boven de 35 graden geklommen en het was dan ook flink vermoeiend om in de zon te blijven lopen. De middag in een park doorbrengen leek een goede oplossing.
Voordat we de rivier overstaken hadden we een goed overzicht over Petrin Hill en zagen de “Eiffeltoren” en de “Chinese Muur” liggen die the Hunger Wall bleek te heten.
Aan het begin van de heuvel stond een trap met enorme treden. Ik vroeg me net af hoe Japanse toeristen naar boven kwamen toen bleek dat de trap deel uitmaakte van een monument met… zombies… Of iets anti-communistisch dat met de verwoesting van het menselijk lichaam te maken had.
Anyway, na een broodje genuttigd te hebben liepen we verder naar boven, maar moesten halverwege nog een keer stoppen om even bij te tanken want we raakten het vocht even snel weer kwijt. We hadden wel een mooi uitzicht over de stad vanuit het terrasje. Blijkbaar hadden we al een behoorlijk aantal meters geklommen.
Vlak voor de top maakten we nog een stop, dus toen we daar eenmaal aangekomen waren konden we meteen de Eiffeltoren in. Nog eens 63 meter klimmen. Nu op smalle trapjes waar je elkaar nauwelijks kon passeren. Nu was dat ook niet nodig geweest, ware het niet dat sommige mensen geen pijlen kunnen lezen en van de verkeerde trap af (en later omhoog)kwamen (er waren twee trappen: een voor het stijgende publiek, een voor het dalende). Nadat we weer beneden waren zijn we vermoeid op de richel van een kapel gaan zitten/liggen met nog een broodje.
Op de weg terug (lopend uiteraard, wij zijn geen kleinzerige dikke Amerikanen die de tram zelfs naar beneden namen) besloten we dat we eerst een bank moesten bezoeken, gezien Jeffrey helemaal geen geld meer had. En iets te drinken natuurlijk. Op weg naar het centrum kwamen we nog wel een soort banketbakkerij tegen die verse milkshakes verkocht. Ik had nog wat geld over en het was zo benauwd dat we er allebei wel zin in hadden. We zijn ook nog een KGB museum tegengekomen, waar Jeffrey wel heel graag een kijkje wilde nemen, maar zelfs hij voor 180 kronen p.p. (±7,20) belachelijk duur in vergelijking met de rest van de stad.
Het bleek moeilijker zijn dan gedacht om een fatsoenlijke bank te vinden. We waren er eerder al achter gekomen dat sommige automaten gewoon een extra 10% berekenden. Uiteindelijk vonden we een goeie en ik nam voor de zekerheid ook nog maar een paar honderdjes op. Desnoods kon ik nog een klein souvenirtje kopen voor opa en oma.
We kochten nog een fles drinken. De lucht was inmiddels betrokken en het begon een beetje te druppelen: tijd om een eetgelegenheid te vinden. Opeens leek alles een cafe, snackbar of een restaurant met onbekende (als in: je weet niet wat erin zit, want het staat er niet bij: verdacht) gerechten te zijn. Uiteindelijk hebben we gekozen voor het restaurant waar we donderdag wat zijn gaan drinken voordat de boottocht begon. Daar hadden ze simpele maar fatsoenlijke maaltijden. De bediening was echter slecht en die sneaky Tsjechen probeerden ons nog dingen aan te smeren. Wij hadden geen mand met brood besteld dus we zeiden dat ze dat meteen weer weg mochten halen (voordat het op de rekening verscheen).
In de tussentijd was de regen losgebarsten en keken we geamuseerd toe hoe de mensen met hun borden van het terras vluchtten.
Verder was het voedsel wel lekker. De teleurstelling kwam toen we de rekening zagen en we 10% “servicekosten” moesten betalen. Dat stond niet op de menukaart… en opeens was alles in Nederlandse tarieven en waren we alles bij elkaar meer dan 800 kroon kwijt met die “service”. Voor zover de serveerster onze borden nog net niet op tafel gooide in haar haast om iedereen af te gaan.
Het weer was weer gekalmeerd toen we naar buiten liepen. Jeffrey had de hoop naar een kristallen wiskeyglas opgegeven, maar ik betrapte hem erop dat hij nog steeds naar de kristalwinkels staarde in de hoop dat er ergens een bordje hing met “prijs per stuk”.
Hij moest sowieso nog een Tsjechische vlag hebben, dus bij het souvenirwinkeltje kreeg ik er zelfs nog een sleutelhanger bij..
Het was bijna tijd voor het ballet, dus liepen we naar het theater, waar we nog een glaasje cola namen. We hadden een goeie plek in de 5e rij, maar de mensen naast ons waren niet tevreden en verschoven terug naar de eerste rang, waar ze eerste weggebonjourd waren door mensen op wiens plek ze zaten. Tut tut stoute Japannertjes. Jeffrey bekende in de pauze dat hij onder de indruk was en dat hij de nar heel leuk vond. Die moest het stuk een beetje opleuken door rondjes te draaien en kushandjes naar… iedereen te gooien. Op het laatst viel hij nog even plat op zijn buik om het publiek gedag te zwaaien voordat het gordijn het toneel raakte.
Het was inmiddels na tienen weer en het duurde weer even voordat we terug bij het hotel waren. Terwijl we weer 20 minuten op de bus moesten wachten hebben we wat foto’s gekeken. In het hotel waren we nog niet echt moe en hebben we (oke oke, voornamelijk ik) de rest van de chips opgegeten en een stuk van Mannen die Vrouwen Haten gekeken voordat we in slaap vielen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
