Vrijdag - Allons-Y op de Castle Tour
Blijf op de hoogte en volg Sanne
27 Juli 2012 | Tsjechische Republiek, Praag
Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen. Nouja, dat had gekund ware het niet dat er om 7 uur kinderen door de gang renden. We hadden geen druk programma. We zouden ’s middags de Castle Tour doen die we gisteren niet konden doen en daarvoor zouden we nog even langs de TV toren gaan. Dus we gingen pas na tienen weg bij het hotel: Het was al bloedheet, gelukkig konden we in de schaduw op de bus wachten. De 230 stond al bij de stoep, maar er zat niemand in.
We stapten in de metro en kwamen er vlak voor het centrum er weer uit.
We liepen door een straat waar een kleine markt was met mensen die daar live vis bakten en o.a. enorme uien verkochten.
Een paar straatjes verder konden we naar de TV toren lopen, maar er was iets mis. Mensen waren aan het werk en de ingang was afgesloten. Dus we konden niet naar binnen/boven. Jeffrey was teleurgesteld en we konden zelfs niet langs de muziekwinkel anders konden we niet verder naar het centrum met hetzelfde kaartje (dat 90 minuten geldig was). Als troost bood ik hem een ijsje aan.
Nadat we bij de subway lunch hadden gehaald en nog een beetje rond hadden gestruind haalden we dat ijsje. Het was wel zo warm dat het snel smolt. Na half twee zagen we al een paar mensen in felrode shirts en paraplu’s in de hoek van het Old Town Square staan. We liepen er vast naartoe om een kaartje te halen en zagen onder een verschrikkelijk lelijk hoedje een bekend gezicht. Lann herkende ons nog en stuurde ons door naar het Rudolphinum en zei ons tegen zijn collega’s daar te vertellen dat hij ons gestuurd had.
Toen we bij het operagebouw aankwamen was het net twee uur en moesten we nog een half uur wachten op onze gids, dus gingen we maar in het –vreemd genoeg- natte gras zitten, terwijl we naar een andere gids luisteren.
Een paar minuten later was hij klaar en kwamen de anderen al aanzetten en konden we een kaartje kopen. Met 10% korting, dankje Lann! Onze gids heette Karel, maar hij was een Tsjech, dus je sprak het uit als Karrèl. We liepen met een flinke groep richting de Karelsbrug en Wallenstein Garden, waarna we de tram de heuvel op namen. We kwamen langs een mannenklooster waar ze hun eigen bier brouwden. Degenen die wilden mochten even naar binnen om een biertje te kopen. Een paar mensen hadden een glas genomen i.p.v. een flesje: dat was goedkoper, maar we moesten wel op ze wachten. Na nog wat kleine gebouwtjes had Karel geen zin meer om let’s go te roepen en vroeg hij aan de groep welke talen ze nog meer kenden. Hij kreeg de hele groep zover om “laten we gaan” te roepen en herhaalde dit later in nog tenminste 8 talen.
Voordat we naar de wisseling van de wacht bij st. Willius Cathedral konden kijken hadden we nog wat tijd over, dus Karel bracht ons naar een klein amfitheatertje, waar men in kon gaan staan en zichzelf voorstellen: op die manier leek het alsof er twee kleine microfoontjes naast je oren zaten. Bij de kathedraal zat ook nog een plakkaat waar i.p.v. Anno (jaar) Ano (anus) opstond als een protest.
toen was het tijd voor het wisselen van de wacht. Net op tijd want een uur in vol kostuum in de brandende zon is vermoeiend. We mochten de kathedraal nog binnen. De zon scheen precies door de glas in loodramen naar binnen en gaf de pilaren een roze gloed.
Op de weg naar beneden zagen we nog het gebouw waar de film Amadeus was opgenomen.
Vanaf een uitzichtpunt nam Karel met een symfonie die hij met zijn telefoon door zijn speakertjes afspeelde, afscheid van ons met een traditioneel schudden van zijn sleutelbos (geluk gewenst) en vertelde hij nog over een ritueel voor mannen en vrouwen op Pasen…
Voor de avond hadden we niks gepland staan. We wilden een van de restaurants wel proberen die een Nederlandse in het hotel ons aangeraden had, maar we konden op station Andel niet zomaar een winkelcentrum vinden, dus aten we maar een mixed grill voor twee personen in het hotel. Ik had een rottende teen, en we hadden allebei nog twee kleine blaartjes. Dus die avond hebben we de zak chips open getrokken en Iron man gekeken op mijn laptop, voordat we gingen slapen.
We stapten in de metro en kwamen er vlak voor het centrum er weer uit.
We liepen door een straat waar een kleine markt was met mensen die daar live vis bakten en o.a. enorme uien verkochten.
Een paar straatjes verder konden we naar de TV toren lopen, maar er was iets mis. Mensen waren aan het werk en de ingang was afgesloten. Dus we konden niet naar binnen/boven. Jeffrey was teleurgesteld en we konden zelfs niet langs de muziekwinkel anders konden we niet verder naar het centrum met hetzelfde kaartje (dat 90 minuten geldig was). Als troost bood ik hem een ijsje aan.
Nadat we bij de subway lunch hadden gehaald en nog een beetje rond hadden gestruind haalden we dat ijsje. Het was wel zo warm dat het snel smolt. Na half twee zagen we al een paar mensen in felrode shirts en paraplu’s in de hoek van het Old Town Square staan. We liepen er vast naartoe om een kaartje te halen en zagen onder een verschrikkelijk lelijk hoedje een bekend gezicht. Lann herkende ons nog en stuurde ons door naar het Rudolphinum en zei ons tegen zijn collega’s daar te vertellen dat hij ons gestuurd had.
Toen we bij het operagebouw aankwamen was het net twee uur en moesten we nog een half uur wachten op onze gids, dus gingen we maar in het –vreemd genoeg- natte gras zitten, terwijl we naar een andere gids luisteren.
Een paar minuten later was hij klaar en kwamen de anderen al aanzetten en konden we een kaartje kopen. Met 10% korting, dankje Lann! Onze gids heette Karel, maar hij was een Tsjech, dus je sprak het uit als Karrèl. We liepen met een flinke groep richting de Karelsbrug en Wallenstein Garden, waarna we de tram de heuvel op namen. We kwamen langs een mannenklooster waar ze hun eigen bier brouwden. Degenen die wilden mochten even naar binnen om een biertje te kopen. Een paar mensen hadden een glas genomen i.p.v. een flesje: dat was goedkoper, maar we moesten wel op ze wachten. Na nog wat kleine gebouwtjes had Karel geen zin meer om let’s go te roepen en vroeg hij aan de groep welke talen ze nog meer kenden. Hij kreeg de hele groep zover om “laten we gaan” te roepen en herhaalde dit later in nog tenminste 8 talen.
Voordat we naar de wisseling van de wacht bij st. Willius Cathedral konden kijken hadden we nog wat tijd over, dus Karel bracht ons naar een klein amfitheatertje, waar men in kon gaan staan en zichzelf voorstellen: op die manier leek het alsof er twee kleine microfoontjes naast je oren zaten. Bij de kathedraal zat ook nog een plakkaat waar i.p.v. Anno (jaar) Ano (anus) opstond als een protest.
toen was het tijd voor het wisselen van de wacht. Net op tijd want een uur in vol kostuum in de brandende zon is vermoeiend. We mochten de kathedraal nog binnen. De zon scheen precies door de glas in loodramen naar binnen en gaf de pilaren een roze gloed.
Op de weg naar beneden zagen we nog het gebouw waar de film Amadeus was opgenomen.
Vanaf een uitzichtpunt nam Karel met een symfonie die hij met zijn telefoon door zijn speakertjes afspeelde, afscheid van ons met een traditioneel schudden van zijn sleutelbos (geluk gewenst) en vertelde hij nog over een ritueel voor mannen en vrouwen op Pasen…
Voor de avond hadden we niks gepland staan. We wilden een van de restaurants wel proberen die een Nederlandse in het hotel ons aangeraden had, maar we konden op station Andel niet zomaar een winkelcentrum vinden, dus aten we maar een mixed grill voor twee personen in het hotel. Ik had een rottende teen, en we hadden allebei nog twee kleine blaartjes. Dus die avond hebben we de zak chips open getrokken en Iron man gekeken op mijn laptop, voordat we gingen slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
