Het zijn altijd de Nederlanders

Vandaag zijn we ook niet bepaald vroeg opgestaan. En waarom zouden we. We hadden niks op het programma staan. Al wilden we nog wel een keertje het binnenland van Corfu nog een keer zien. Daarom besloten we ’s middags een wandelingetje landinwaarts te maken. Niet te lang natuurlijk want de temperaturen in de zon zijn ’s middags eigenlijk gewoon niet te harden.
Uiteraard hadden we er geen rekening mee gehouden dat de temperatuur bij zee nog een stuk milder is dan verder het binnenland in dus al snel stroomden rivieren van zweet me over het gezicht. Ga zelf maar na hoe Jeffrey er in de tussentijd uitzag.

In de schaduw van een grote boom (gelukkig waren die er wel genoeg te vinden) pakten we de kaart erbij en keken we of we niet wel goed zaten, want in eerste instantie waren we bij de supermarkt van Gouvia al verkeerd gelopen. De meeste wegen in Corfu weigeren aan richtingsbordjes te doen, en als ze er wel zijn, zijn er vaak nog dingen overheen gehangen. Erg vervelend.
In de tussentijd kwam de waakkat van een grote vuilcontainer kijken of we iets te eten hadden. Nee dus, alleen twee bananen en welke kat eet er nou… oh wacht… jawel! Maar het was wel een heel lief beestje, beetje mager maar als we haar hadden gevoerd was ze ons waarschijnlijk de hele weg gevolgd. Bovendien leken in deze temperaturen drie flesjes water en twee bananen al weinig genoeg. Met afgunst in onze ogen keken we naar de quads die ons met een noodvaart inhaalden…

We liepen verder en de weg leek alsmaar omhoog te gaan. Uiteindelijk kwamen we dan toch bij een duidelijke kruising in de weg, en kijk eens wie daar stonden. Vier mensen en twee quads die de weg ook bijster waren. Hoe we dat weten? Het waren Nederlanders, of beter gezegd Limburgers, want maar eentje sprak zozeer ABN dat we hem konden verstaan. We vervolgden onze weg richting Sgombou. Gewoon omdat het op de kaart stond (in tegenstelling tot de andere dorpjes) en de weg ernaartoe licht in de richting van Gouvia lag. We hadden er geen zin meer in. In de tussentijd kwamen we wel een Nederlandse personenauto en een Nederlandse camper tegen. Mensen hebben niks beters te doen dan te rijden zeker?
We zijn vlak voor de “grote” weg langs de kust maar even gestopt bij een klein winkeltje en hebben lekker koude frisdrank ingeslagen. Daar werden we begroet door een lieve oude hond (die zeker weten kat rook). Een kleine 20 minuten later zijn we de weg richting Gouvia afgelopen en zijn voor pampus gaan liggen.

’s Avonds hadden we een barbecue met heel veel vlees,met ook heel veel bot. Maar iedereen had genoeg omdat Tim niks lustte. Hij ging wel met (onderdrukt) plezier mee naar de bar waar ze tot 11 uur ’s avonds cocktails schonken voor 3,50. Iedereen ging trouwens mee… Wij trakteerden namelijk. Nouja, ik, Jeffrey had bij het etentje al getrakteerd. Dimphie had het wel naar haar zin… waarom weten we nog steeds niet goed… Het zal de alcohol zijn geweest?