There and Back Again

Vandaag mogen we stemmen voor de Europese verkiezingen, dus dat kon nog even snel voordat Dimphie ons op kwam halen. Gelukkig was het niet druk en konden we op tijd door naar Eindhoven airport. Ondanks wat gestress nog ruim van tevoren aangekomen. Genoeg tijd voor een bakje thee of koffie na de douane.
Al snel konden we langs passport control en Jeff ging kijken of “de espresso zijn werk gedaan had”. In de tussentijd vroeg een oudere meneer me waar gate 10 was. Nieuwsgierig waar hij naartoe ging keek ik op het vertrekbord. Gate 10. Skopje. Boarding now. En natuurlijk stond ik met alle tassen te wachten tot Jeff z’n drol gedraaid had. Rugzak om, handtas om mijn schouder, trolley aan de hand en nog een vouwtas daar overheen. Naar de wc en ons lege flesje gevuld. Jeff stond net z’n handen te wassen, dus ik kon weer terug. Priority was al bijna klaar met boarden, dus ik wurmde me langs de rest van de passagiers. Buiten moesten we alsnog wachten natuurlijk, maar het scheelt als je je koffer gewoon ergens kwijt kan in het vliegtuig.

Zowaar op tijd stegen we op. Ben ik toch een mooie 19,5 uur terug in Nederland geweest nadat ik terug was gekomen van opa en oma. De vlucht duurde maar 2,5 uur. En Noord Macedonië schijnt nog in dezelfde tijdzone als Nederland te zitten. Jeffrey had een shuttle geregeld naar het hotel, dat toch wel een 20 minuten rijden was. Onder genot van loungemuziek – o.a. om de stilte te verbreken – reden we richting het centrum van Skopje. Onze chauffeur gaf ons nog een paar tips voor in de stad en zette ons af bij Alexandar's Place Apartments. Daar werden we begroet door Igor, die net een verse voorraad wc papier voor ons in had geslagen.
Ons appartement was enorm. Misschien wel even groot als ons thuis. De woonkamer en keuken daadwerkelijk ruimer. Igor gaf ons een kleine rondleiding en vroeg ons toen om te betalen. In cash. Gezien we op het vliegveld maar €80,- in denar hadden opgenomen hadden we niet genoeg bij. Ook is het verplicht om jezelf bij een politiebureau te melden binnen 24 uur van aankomt. Igor mocht dat voor ons doen, maar wij wilden geen afstand doen van onze paspoorten, dus we spraken af om 17:30 bij het bureau te zijn. Dan konden wij in de tussentijd het geld pinnen. In de tussentijd liepen we even langs de bakker die de chauffeur had aangewezen en ik kwam erachter dat -als je eenmaal door het cyrillisch heen bent – dat veel woorden op het Hongaars lijken. We aten een broodje “dupla kolbasz” met twee pittige worstjes erin en een flesje cola voor 130 denar, dus iets meer dan €2,- en deden nog wat boodschappen. Het wordt afgeraden kraanwater te drinken hier, dus hebben we meteen een tonnetje van 6l mee genomen. We blijven toch een hele week. Daarnaast wat fruit, brood, beleg en fris. We zeulden alles mee naar het appartement en ploften daar even neer tot het tijd was om naar het politiebureau te lopen.

Het was ongeveer 20 minuutjes lopen naar de politie, waar Igor een tweetal formulieren met onze gegevens invulde. Voordat we het land verlaten moeten we ons daar ook weer “uitchecken”. Vrij om te gaan en staan waar we wilden liepen we terug naar een klein restaurantje. Daar hebben we een simpele, maar lekkere maaltijd op. We konden geen desserts vinden op de kaart, maar schijnbaar hadden ze toch één toetje en dat was heerlijk. Het was een soort cake met stroop en kokos. Jeff denkt dat het “milk flan” heet.
We liepen verder richting centrum dat na een bocht ineens voor ons opdoemde. Enorme beelden en fonteinen stonden op een groot plein. Jammer was dat de fonteinen niet aan stonden, of dat er werkzaamheden waren rondom het plein. De enorme logo’s bovenop de gebouwen maakten het er niet beter op. We liepen een rondje en kwamen uit bij een riviertje dat nogal laag stond. Je kon zien dat de schepen (eigenlijk waren het gewoon restaurants) op palen stonden en de treurwilgen in het midden van de rivier stonden ook op een betonnen verhoging. Een enorm aantal beelden versierden de bruggen over het water. Alsof het kleine moderne Karluv Most-jes waren. We staken er een over en liepen langs een scala aan oude en nieuwe gebouwen. Bij het operahuis hebben we voor €10,- p.p. kaartjes gekocht voor La Traviata voor dinsdag. Geen idee in welke taal het gezongen gaat worden, maar als de beelden op het pleintje voor het gebouw een indicatie zijn kan er weinig fout gaan.

We liepen al neuriënd (La donna e mobile) terug naar het centrum en bleven hangen tussen Filip II en Alexander de (letterlijk) Grote tot de boel verlicht werd. Daar hoefden we niet lang op te wachten want het begon al te schemeren om 19:45. Een goed voorbereide bedelaar kwam ons nog even lastig vallen. Toen de lampjes en schijnwerpers aansprongen liepen we terug en zochten een café waar cocktails geschonken werden. We eindigden bij Kollektiv, waar de jaren 80 muziek uit de speakers blèrde. Veel keuze aan cocktails was er niet, maar Jeffrey had aardbeibier gespot die hij moest proberen. Ik nam de huiscocktail die veel te sterk en bitter was.
Uiteindelijk gingen ze toch beide op en voor 22:00 waren we weer terug bij ons appartement.