Voordat we weer aan de slag moeten...

Heerlijk uitgeslapen rolden we om 11:00 naar buiten om wat souvenirs te shoppen. We liepen richting de oude bazaar en kwamen na een paar winkeltjes iets tegen voor Annabelle, onze buurvrouw die op Roka en de plantjes paste. Vlak daarna stuitten we op een mooie lederen riem voor Jeffrey. We liepen nog door de juweliersstraat, maar de meeste dingen in de etalage waren over the top. In plaats van een kettinkje zochten we een parasol op waaronder we een koud drankje konden nuttigen. Jeffrey kreeg in de tussentijd een telefoontje van zijn nieuwe werk en kreeg te horen waar hij geplaatst was.

Om 12:45 liepen we richting holocaust monument, waarvoor we met Zoran hadden afgesproken voor de food tour. Schijnbaar was er niemand op komen dagen voor de free tour die ochtend, dus we hadden afgesproken om wat eerder te beginnen, zodat we ook weer op tijd op het politiestation konden zijn om onszelf “uit te checken” voordat we terug gingen naar Nederland.
Zoran zat al klaar, maar voordat we gingen schranzen liepen we eerst naar het museum van de oude bazaar, waar we een privérondleiding kregen over ontstaan van de bazaar en hoe alles in z’n werk ging in de 17e-19e eeuw. Het museum zat in een karavanserai: een soort hotel voor kooplieden die in de oude bazaar hun waren kwamen verkopen.

Als eerste proeverij kregen we een kwart burek, eentje met vlees, een ander met kaas. Daarbij hoorde yoghurtdrank, om al dat vet weg te spoelen. Daarvan hadden we ook twee soorten. Naturel en ayran, dat gezouten yoghurtdrank is. Lekker? Nee, de burek wel.
Nummer twee wat uiteraard de lahmacun, de Turkse pizza. Natuurlijk kenden we die al, maar deze was wel heel vers. Daarnaast kregen we een klein tulpvormig vaasje Turkse thee en een glas water. Schijnbaar was er een uitwisseling van tulpen en porselein tussen de Turken en Nederlanders en daarom heeft het theeglas deze onnatuurlijke vorm.

We hadden tot nu toe alleen Turkse cuisine op, tijd voor wat echt Macedonisch voedsel. We kwamen bij dezelfde zaak uit waar we de dag ervoor gegeten hadden en de man herkende ons nog. Als amuse kregen we een klein flesje rakija. Zoran bestelde een grote plaat met niet alleen de nationale “tavce gravce”(gebakken bonen), ajvar (paprika-auberginetapenade) en salade met geraspte kaas, maar er lag ook nog friet, kebab en sla bij. Dit was een beetje teveel van het goede en zeker de bonen vielen niet in de smaak. Zoran zweerde erbij, dus hij mocht die van ons hebben. De ober grapte schijnbaar al dat hijzelf ook een bord nodig zou hebben.
Even later kregen we ook een souvenirtje: een klein potje ajvar en een flesje rakija, dat nog net klein genoeg was om mee te mogen in het vliegtuig. Voordat we verder gingen werd Jeffrey weer gebeld of hij na de vakantie even langs kon komen om zich voor te bereiden op zijn nieuwe werk.
We moesten even uitbuiken, maar alleen het toetje restte nog en daar heb je je speciale toetjesmaag voor. De baklava en tri lecce schoven zonder al teveel moeite naar binnen en Zoran nam er ook maar eentje van de laatste.
Natuurlijk moet een uitgebreide maaltijd afgesloten worden met koffie of, in mijn geval, thee. We liepen naar een kleine karavanserai waar we in gezellige bankjes met teveel kussens neer ploften. Nadat we de twee koppen koffie op waren liet Zoran zien hoe je in het koffiedik de toekomst van je vrienden kon voorspellen en maakten we nog een paar foto’s samen.

Met uitpuilende buikjes liepen we terug richting centrum, waar we Zoran betaalden en bedankten voor al het lekkere eten en de zeer uitgebreide, meer dan vier uur durende tour en natuurlijk de souvenirs. Vervolgens liepen we een klein stukje terug om Annabelle’s souvenir te kopen en wachtten we een halfuurtje op het plein voordat we naar het politiebureau moesten.

Voordat we daar waren haalde Igor ons in en gaf ons later een lift terug naar het appartement. Gezien Jeffreys been nog niet bekomen was van de zweepslag(?) was dit aanbod zeer welkom.
We hebben even heerlijk niks gedaan, maar het werd langzamerhand de tijd om de boel in te pakken. Zoran had nog gezegd dat er die avond een lichtshow zou zijn in de oude bazaar en daar wilden we nog iets van meepakken.
Alsof we die dag nog niet genoeg gegeten hadden liepen we rond 20:00 richting Skopsko Merak voor een laatste goede maaltijd. Helaas was het niet zo lekker als de vorige keer, alles smaakt uiteraard ook beter als je daadwerkelijk honger hebt.

Langzaam maar zeker liepen we naar het centrum om nog iets mee te pikken van de show. Het viel een klein beetje tegen, we hadden gehoopt het beeld van Alexander de Grote eindelijk verlicht te zien. Ondanks dat de fonteinen eindelijk aan stonden was er op het plein niets te doen behalve een groot gezicht waar beelden op geprojecteerd werden en iets verderop een metalen stellage die licht gaf. De mistmachine eronder en de onheilspellende muziek gaven het een mysterieus karakter.
Als laatste wilde Jeffrey nog even aan de kant van de rivier zitten om het totaalplaatje nog één keer te kunnen aanschouwen. Het duurde meer dan een halfuur voordat we terug waren en voor de paar laatste uurtjes doken we ons bed in.