O Miauw Babbino Caro

Rond 9:30 gingen we richting de bakker voor ontbijt en liepen we verder naar de bushalte. Daar moesten we nog een tijdje wachten tot we in konden stappen. Uieraard mochten we weer niet in een mooie bus stappen, maar dit ding stamde uit de jaren 50 en nam de drempels als een hobbelpaard. Ook konden een van de deuren niet fatsoenlijk dicht.

Een halfuur later hadden we weer stevige grond onder de voeten toen we aankwamen bij de Matkakloof.
Het zonnetje scheen, het water was helder en de bergen torenden boven ons uit. Wat wel wat roet in het eten gooide was dat Jeffrey een spier verrekt had in Pristina en maar langzaam vooruit kwam. We hadden gezien dat je voor €6/7,- een boottocht kon maken met bezoek aan de Vrelo grot. Dan hoefden we ook niet veel te lopen.
Samen met een grote groep Duitse pubers stapten we in de boot en voeren zo'n 20 minuten over het water. We moesten voor de grot wel een klein stukje klimmen, maar dat ging nog wel. We mochten op eigen houtje de grot in. Er waren trappen en railingen geplaatst. Ook was alles heel mooi verlicht in allerlei kleuren. Helaas waren er maar drie “kamers” waarvan de laatste zeker 15 meter hoog was. Daar liep het over in een ondergrond meer, waarvan niemand weet hoe diep het precies is omdat duikers nooit dieper zijn geweest dan 500m.

We voeren weer terug in het bootje en gingen zitten om wat te eten. We waren gewaarschuwd voor hoge prijzen, maar op de menukaart viel het allemaal wel mee. Toch was het de prijs niet waard, zeker als je nagaat dat ik kip mozzarella had besteld en geen kaas tegen kwam. Geen toetje, geen fooi. Voor de wc (weer een hurktoilet, bah) moest je ook 50m en twee trappen op lopen.
Na het eten wilde ik nog wel een stukje wandelen, maar Jeffreys been deed teveel pijn om ver te komen. We zochten een plekje met uitzicht over het haventje op waar Jeff kon zitten en ik liep nog even in mijn eentje verder. Maar alleen is niet leuk, zeker als er iemand op je wacht (met de rugzak) dus ik was na een kwartiertje alweer terug.

Langzaam liepen we terug naar de bushalte, waar niemand enig idee had hoe laat de rammelbak terug zou komen. We moesten bijna een halfuur wachten terwijl de taxichauffeurs ons probeerden wijs te maken dat de bus of net weg was of dat deze problemen had gekregen onderweg.
Het ding dat uiteindelijk aan kwam rijden was in een nog ergere staat dan de vorige en zag eruit alsof het door een hobbyist in elkaar geschroefd was. De deur bleef open staan, de tankklep kon niet dicht en toen we binnen stapten waren er houten stoeltjes aan de vloer gemonteerd. Terwijl ik me op de terugreis aan het leven vastklampte, werd Jeff in slaap gewiegd.

Voordat we terug gingen naar het appartement, gingen we nog even langs Bananapulpfiction (a.k.a. Kino Karposh) voor een cocktail. Een paar minuten later begon het vanuit het niets te stortregenen en de overdekking creëerde kleine watervalletjes aan alle zijden. Gelukkig duurde het maar een paar minuten en konden we terug lopen voor een kort dutje.
Drie kwartier laten moesten we weer weg, want we wilden nog snel wat eten voordat we naar de opera gingen. Zoran had ons coupons gegeven voor een dönertent in de oude bazaar. Het eten smaakte inderdaad heel goed en dus kregen ze de 10% korting dubbel terug in fooi. Het is makkelijk vrijgevig te zijn als je voor twee hoofdmaaltijden en drie drankjes nog geen €8,- hoeft af te rekenen. Helaas hadden ze geen toetjes, maar we hadden nog een uur voordat de voorstelling begon, dus genoten we nog van een tri lecce in een klein gebakszaakje.

De theaterzaal was moderner dan we verwacht hadden. De stoelen in het onderste gedeelte hadden allemaal een schermpje waarop de vertaling verscheen van het Italiaanse stuk. Voor de rest van het publiek, onder wie onszelf, werd de tekst aan weerszijden van het podium geprojecteerd in, je raad het al, Macedonisch. Wel hadden we een boekje gekregen waar in het Engels het verhaal stond. Dus gelukkig konden we het volgen, ware het niet dat we vervelende achterburen hadden. Achter Jeffrey zat een meisje van hooguit 12 dat continu tegen haar moeder aan het praten was, achter mij een oudere kerel, die niet alleen naar pis stonk, maar ook met zijn voet aan het stampen was. Als het nou met het ritme mee was geweest was het een ding, maar het gebeurde ook tijdens stille momenten.

De stoelen in de rij voor ons waren leeg en we besloten om daar na de pauze naartoe te verhuizen. Beste idee van vandaag en we konden ons helemaal op het podium concentreren waar opeens een kat ten tonele verscheen. Het beestje had al snel door dat het daar niet hoorde en rende snel over het podium en verdween daar weer.
Om 23:00 was de show afgelopen en liepen we langzaam terug naar ons appartement.