Millennials op een Heuvel

Jeff lag te draaien op het bed dus ik hotste mee. Om 7:00 was ik het zat en ging ik op de bank liggen met Netflix. Rond 9:30 liepen we naar Kantina, waar we gisteren ook ontbeten hadden. We bestelden en toen we de drankjes kregen, vertelden ze ons dat de keuken pas om 12:00 open ging op zondagen. Lekker dan, die kregen geen fooi natuurlijk. We liepen terug naar de bakker, waar het net te druk was om te gaan zitten. Het was nu iets minder druk en we bestelden een worstenbroodje en een schapenkaas croissant.

Toen deze genuttigd was begonnen we de klim richting Millennium Cross. Onderweg stopten we nog even bij een winkeltje voor wat extra drinken, kauwgom en een paar appels. Hoewel het overwegend bewolkt was, was het wel een beetje benauwd en al snel begonnen we te zweten. Ik begon ook te zeuren dat we te lang over het asfalt bleven lopen en dat ik ook een stukje bos wilde zien.
Uiteindelijk kwamen we bij een parkeerplaats waar een heel smal paadje het bos in liep. We waagden het erop en al snel liepen we over het half overgroeide pad naar boven. Beiden met een rode kop en bezweet. Gelukkig kwamen we nog andere mensen tegen, anders hadden we niet met zekerheid kunnen zeggen of we de goede weg hadden.

Wel hadden we een aantal mooie vergezichten als het bos wat dunner werd. We deden er wat langer over dan gepland om weer bij de asfaltweg te komen. Vanuit daar was het nog een klein stukje lopen naar de kabelbaan. Maar eerst stopten we nog even bij een restaurantje om wat bij te tanken. Ook hadden ze daar de smerigste hurkwc’s die ik ooit heb gezien. Ik hield het liever nog even op. Jeff als man zijnde kon ten minste nog van een afstandje zijn waterpistooltje leegschieten.

We liepen verder richting kabelbaan en moesten daar nog even in de rij staan voordat we een ticket konden kopen. Met een moderne 8-persoons lift (met zonnepaneeltjes en alles) werden we naar boven getakeld. Daar was het uitzicht daadwerkelijk minder dan tijdens onze klim in het bos. De Millennium Cross was van dichtbij nog lelijker dan van een afstand. Gelukkig was het nog niet verlicht, dit maakte het namelijk niet beter. Wat wel goed uitkwam was een rijtje dixies bij de verschillende uitzichtpunten en hoewel er poep aan de bril zat, was mijn hokje verder relatief schoon. We bleven even van het uitzicht genieten en namen de kabelbaan weer terug naar beneden.

Een gratis bus ging vanaf dat punt naar beneden en ondanks dat een hoop oude mensen voorkropen hadden we nog wel een zitplek. Op de weg naar beneden kwamen we nog drie Hongaarse politiewagens tegen. Wat zouden die daar moeten?
We stapten uit bij het centrum en nuttigden een hele late lunch bij de London bistro. De miniburgertjes waren lekker, maar niet speciaal. Jeffrey had om 16:30 nog graag een voetbalwedstrijd bij willen wonen, maar dat ging hij met een lege telefoon, dus zonder navigatie toch niet halen, dus in plaats daarvan deden we een wasje bij het appartement. Zeker omdat onze kleren naar oud zweet begonnen te ruiken achtten we het zeer nodig.

We zouden het rustig aandoen deze avond omdat we de volgende ochtend om 6:15 op moesten om op tijd de bus naar Pristina te halen We liepen de in ongenade gevallen Kantina voorbij en gingen zitten bij Skopsko Merak voor wat Turkse cuisine. We kregen een selectie met voorgerechten met belegen schapenkaas, een hoop gegrilde courget, die als eerste op ging en veel teveel tapenade met een beetje naanbrood. Ons hoofdgerecht kwam er meteen achteraan. Voor Jeffrey een enirme shaslick en voor mij een 8 uur gegaard stuk rundvlees. Erg smakelijk en erg veel. In de tussentijd speelden vier muzikanten een aantal melodieën die licht bekend voorkwamen.

We hadden allebei een cake, dit keer had ik de lavacake (bij gebrek aan baklava). We vroegen de rekening en kregen toen nog thee/koffie èn een glaasje raki van het huis.
Hoewel we van plan waren om af te sluiten met een cocktail bij Bananapulpfiction (een restaurant met een scene uit Pulp Fiction op de muur geschilderd, waar de pistolen vervangen waren door bananen), zaten we te vol om er nog van te kunnen genieten. We waggelden maar verder richting bed.