Part of the Pack

Het zonnetje op mijn gezicht meldde me dat het tijd was om op te staan. Mijn horloge dacht er anders over. Het was 5:30 en klaarlichte dag. Uiteraard kon ik niet verder slapen, dus begon ik maar te bloggen, het ontbijt voor te bereiden en de massagedouche moest natuurlijk ook uitgeprobeerd worden.
Jeff snurkte vrolijk verder tot duidelijk werd dat het ontbijt klaar was. Om 10:00 moesten we op het Macedonië plein zijn voor de free walking tour.

Daar werden we begroet door Zoran en even later Sam, de zwerfhond. Zoran legde uit dat de zwerfhonden liever bij toeristen zaten omdat ze beter behandeld worden dan door de lokale bevolking en dat er vaak meerdere honden met zijn tours mee liepen. Ze zijn over het algemeen vriendelijk, maar hadden een hekel aan alles met wielen. Nog drie Polen kwamen erbij staan. Zoran verwachte nog een aantal mensen die gereserveerd hadden, maar toen die tien minuten later nog niet kwamen opdagen begonnen we de tour.

Hij hield eerst een praatje over het plein met Alexander de Grote en het eeuwige debat over zijn origine. Toen we begonnen te lopen kwam Sam mee met nog vier vriendjes. Schijnbaar kenden ze de route. We stopten op de plek waar het ouderlijk huis van moeder Theresa stond voor de grote aardbeving in 1963. Het was gesloopt en alleen de hoeken waren op straat aangegeven. Het station, waarvan de klok tijdens de aardbeving stil was blijven staan was van sloop gespaard als een soort memorial. In de tussentijd joegen de honden vrolijk achter luid scheldende fietsers aan en werden ze meerdere keren bijna overreden als ze dit bij auto’s deden.
Tijdens de tour deden we het regeringsgebouw aan, de arc de triomph, de brandenburger tor en karluv most aan, of daar werden ze tenminste mee vergeleken. Ook kwamen we een liftwinkel tegen. Trapliften? Nee, zo’n ding waar je met 4 man in kan. Ook pikten we ergens nog een hond op en als een heuse roedel liepen we via het moeder Theresa memorial weer terug naar het Macedonië plein om vervolgens een pauze in te lassen bij het café waar we gisteren een drankje hadden gedaan. Sam wilde ook mee naar binnen en mocht uiteindelijk achter ons tafeltje gaan liggen.

Zoran legde kort het cyrillische schrift door onze namen op de juiste manier voor ons op te schrijven. Toen iedereen z’n drankje op had en naar de wc geweest was staken we de rivier over. De meeste honden bleken in de schaduw liggen, alleen Sam, een labrador mix en Jeffreys favoriet: een uit de kluiten gewassen teckel liepen mee. Het glimmende gebouw dat we gisteren gezien hadden bleek een holocaust memorial te zijn. We liepen verder door de oude bazaar, gevolgd door een grote zwerfhond die geen label aan z’n oor had en dus niet mee mocht van Zoran. Hij spoot wat water uit zijn flesje richting de hond, wat verbazend effectief was. Voor een paar seconden. Na een paar keer herhalen droop hij eindelijk af.
Via de bazaar kwamen we bij een brouwerij, waar een kat lag te zonnen en meteen de boom in schoot zodra hij lucht kreeg van de honden. Hier kregen we wat tips wat betreft voedsel en drinken en een aantal coupons. Daarna liepen we langs een erg drukbezochte moskee. Het was zo druk dat auto’s overal dubbel geparkeerd stonden en een bus en alle auto’s die daarachter stonden, moesten wachten tot de service voorbij was. Bij de burcht kregen we nog wat informatie over onze eventuele uitjes, gaven we Zoran een fooi en liepen we terug naar beneden om een late lunch te nuttigen bij de brouwerij. Die coupons moesten immers gebruikt worden.

We kregen allebei een gratis drankje en bestelden een lunch voor twee. Het plaatje op de menukaart duidde op een wat minder gefrituurde variant dan de uiteindelijke versie, dat betekent niet dat het niet smaakte. Sam en de teckel kwamen nog even hallo zeggen, maar bleven achter toen we terug liepen naar de bazaar.
Jeffrey wilde nog wat nette kleding hebben voor zijn nieuwe baan, dus liepen we een van de Turkse kledingwinkels binnen. Helaas vonden we niks leuks en toen we weer naar buiten liepen regende het zowaar. We schuilden bij een thee/koffieshop en betaalden nog geen euro voor onze drankjes samen. Toen het zonnetje weer tevoorschijn kwam liepen we terug richting centrum. Het plots felle zonlicht ketste van de witte stenen waardoor het bijna onmogelijk was om je ogen helemaal open te houden. We gingen maar even aan het water zitten naast de brug, waar het maar een klein beetje naar pis stonk.

We liepen terug naar het appartement waar we lekker hebben geluierd tot een uur of 19:00. Jeff had een restaurantje gevonden waar ze ook cocktails verkochten, dus konden we daar mooi de rest van de avond vertoeven. Ik had een soort kip cordon bleu met tagliatelle en Jeffrey een hamburger met jalepenos, allebei een cakeje na en beiden nog twee cocktails. Uiteindelijk betaalden we met fooi erbij zo'n €35,-. Met volle buikjes rolden we de twee straten terug naar het appartement en hebben daar op onze luie reet gelegen tot het slaapjestijd was.