Neuschwanstein Castle

We moesten om 8:45 op het Hauptbahnhof zijn, dus moesten we vroeg ons bed uit. Zoals gewoonlijk op vakantie was ik voor mijn wekker wakker. Dus kon ik op mijn gemakje douchen voordat ik Jeffrey zijn bed uit moest trappen. Hij bleek al wakker te zijn toen ik terugkwam, dus dat was niet nodig. We pakten de rugzak in en ontbeten beneden.

We waren er al om 8:00, beter te vroeg dan te laat, want we moesten nog de Starbucks vinden op een station dat even groot, als niet groter was dan Utrecht Centraal.
Het bleek niet zo moeilijk te zijn als we dachten, gezien Jeffrey onthouden had dat het naast spoor 11 was. We hadden tijd om nog wat te eten en drinken te kopen. We moesten immers eerst twee uur in de trein zitten voordat we bij Füssen aan zouden komen.
Bij de Starbucks werden we opgevangen door Giorgio. Een Italiaan, die in Munchen woonde, maar nog in Italië studeerde en getrouwd was met een Braziliaanse. Vorige week, dus hij hield niet over haar op.
We hadden een hele grote groep en we pasten nauwelijks met z'n allen in een coupé. Gelukkig was er genoeg plaats voor iedereen want, zo vertelde Giorgio, dat hij wel eens de volle twee uur heeft moeten staan. Terwijl de trein reed kwam hij vragen wie er kasteel Neuschwanstein in wilde, zodat hij de kaartjes met korting kon kopen.
We hadden geen boekje meegenomen om ons te vermaken dus speelden we wat spelletjes op de telefoon en luisterden naar de roddelende Amerikanen achter ons.

Rond het middaguur kwamen we aan in Füssing en stapten we op de bus die ons naar het dorpje onder het kasteel zou brengen. Daar hebben we even snel een broodje bratwurst gekocht bij een snackbar, die de nieuwe cd van Disturbed op had staan. Vanaf daar was het een wandeling van 40 minuten heuveltje op. Af en toe stopten we zodat Giorgio zijn verhaaltje over Ludwig II verder kon vertellen (en de dikke Amerikaanse dame ons in kon halen).
Iedereen redde het tot de top, hoewel sommigen wat later aan kwamen dan anderen en het grootste gedeelte ging het kasteel binnen. Daar kregen we een soort van telefoontje waardoor we onze nieuwe gids beter konden verstaan.
Het interieur van het kasteel was echt waanzinnig: er was zelf elektriciteit aangelegd (in de 19e eeuw) en er was een artificiele grot, dat naar een meer onder de berg leidde. Een troonzaal die nooit in afgemaakt, een aparte muziekhal, schilderijen die de hele kamer rondgingen en één van de verhalen van Wagner vertelde, je kon het zo gek niet bedenken en het was er.
Na de rondleiding liepen we een klein stukje verder naar de Marienbrücke, waar je een fantastisch uitzicht had op het kasteel, zolang je geen hoogtevrees had, want het houten bruggetje boog en kraakte onder het gewicht van al die toeristen die een goede selfie wilden maken met het kasteel op de achtergrond. De afgrond waar we boven stonden was een meter of 150 en ging verder steil naar beneden.
Het was inmiddels 15:30 geweest en we zouden om 16:20 terug zijn in het dorpje om de bus terug te nemen naar Füssing. Dus pakten we vanaf de Marienbrücke de bus, die propvol zat met andere mensen die geen afdaling van drie kwartier meer wilden maken. Het kostte ook maar een euro.
Terug in het dorpje hadden we nog wat tijd en we liepen een (veel te dure) souvenirshop binnen en gingen we nog wat drinken. We hadden sinds dat broodje niks meer gegeten en voordat we terug waren in Munchen zou het na achten zijn.
In het restaurant hadden ze echter geen haast om een bestelling op te nemen, dus liepen we verder terug naar de snackbar, voor nog een broodje, of een beker thee en een donut.
Hier zat ook Giorgio met een andere gids te kletsen, dus konden we mooi zicht houden op wanneer we terug zouden gaan. De Disturbed cd stond nog steeds op.
Giorgio kwam een praatje maken en vroeg of we nog vragen hadden over de toer, of het kasteel. Vragen hadden we niet, maar Jeffrey moest toch wel even kwijt dat Brabant toch echt niet in Tsjechië lag, zoals hij voor de wandeling had verteld.
Precies om 16:20 was iedereen weer terug bij de bussen en reden we terug naar Füssing waar we een klein uurtje kregen om te gaan shoppen.
Daar hebben we wat kaneelhoning gekocht voor Jeffreys opa en hij heeft nog een hanger gekocht voor ons 9-jarig samenzijn.
Het begon een beetje te regenen dus zijn we vast naar het station gelopen en hebben daar nog een zoet broodje in de bakkerij gekocht.
Giorgio maakte zijn verhaal over Ludwig II af en we propte ons weer in de trein terug. Deze keer hadden we minder tijd van tevoren om te gaan zitten en niet iedereen kon in dezelfde coupe. Wij zaten samen met een paar mensen van de Spaanse groep, Giorgio en de dikke Amerikaanse dame in een tussenstuk. Later kwam er ook nog een Aussie bij die in Europa aan het rondreizen was. We hebben een beetje gepraat over de verschillen tussen onze landen en geluisterd naar Giorgio's wilde verhalen over zijn bruiloft en het eten in Italië en de VS.
De terugreis leek sneller te gaan dan de heenweg en we waren precies op tijd om de wedstrijd Ajax-Manchester te kijken in een sportcafé.

Jeffrey had van tevoren opgezocht waar we deze konden gaan bekijken, maar toen we daar aankwamen zat het hele restaurant al vol. Gelukkig zat er een koppel aan een vierpersoonstafel die er niet heel moeilijk over deden dat er nog twee mensen aanschoven.
We bestelden wat te eten en drinken en de service was ondanks de drukte sneller dan die in het lege restaurant bij Neuschwansee. Ajax verloor en Jeff had geen zin om de rest van de avond bij een stel Machesterfans te gaan zitten. Overeenkomstig met zijn humeur was het weer ook een beetje druilerig geworden en het was maar beter om terug te gaan naar het hotel. Niet ons meest spetterende einde, maar de vakantie is nog lang niet afgelopen.