Morskie Oko

Het ontbijt in hotel Villa Nova viel na de overvloed van Devín een beetje tegen. Er was wel brood, toast en beleg, maar verder waren het voornamelijk koude gerechten. We zagen in het keukentje ernaast wel eieren staan, maar op de tafels zelf lagen alleen halve hardgekookte versierde eieren.
Na het eten liepen we het centrum in op zoek naar de ticketautomaat die kaartjes zou verkopen voor de kabelbaan naar boven. We vonden 'm uiteindelijk, maar er waren geen kaartjes meer beschikbaar voor vandaag. Was dat even balen, de eerstvolgende keer dat we naar boven konden was morgen om 15:40. Die kochten we dan maar, maar dan moesten we het schema omwisselen en vandaag naar Morskie Oko gaan en daarvoor waren we een beetje aan de late kant. We waren naar mijn mening ook niet goed voorbereid voor een wandeling van 20km door de bergen.
We konden ook met paard en wagen naar boven, want Jeffrey wilde het meer wel heel graag zien, maar de enige pinautomaat in de buurt was defect en met nog geen 100 zloty (+/- €25,-) op zak konden we dat toch niet betalen. We zouden wel zien hoe ver we te voet kwamen.
We vonden de bussen die allemaal richting Morskie Oko gingen en mochten voor 10 zloty p.p. mee. Dat viel dan weer mee. Ook de entree voor het park was maar 5 zloty, dus hadden we nog wat geld over voor wat drinken, want ook daarvan hadden we maar een litertje bij.
Toen we het park binnengingen smolt mijn skepticisme over de hele onderneming een beetje weg. Er waren wel heel veel mensen met kleine kinderen, buggies en al en ook veel basisschoolkinderen die als uitje met de klas naar boven gingen. Als zij het konden, konden wij het ook, toch? De brede asfaltweg moest ook berijdbaar zijn voor de paarden met hun kleine huifkarretjes, dus deze liep ook absoluut niet steil naar boven. Het leek alles bij elkaar meer op een gewone wandeling dan het beklimmen van een berg.
We waren rond 11:00 begonnen met "klimmen" en op een gegeven moment werd er aangegeven dat er een kortere route beschikbaar was, maar dan moest je het asfalt af en over grote keien een stuk steiler naar boven. Het zou bij elkaar zo'n 15 minuten moeten schelen.

We namen de kortere route, maar ik denk niet dat we echt tijd hebben bespaard. Zeker Jeffrey met mijn-ecco's-lopen-zo-lekker-maar-ze-zijn-niet-echt-geschikt-voor-oneven-terrein had er moeite mee en moest de tijd nemen om zijn voeten goed te plaatsen.
Vlak voordat we bij het meer aan zouden komen liepen we een paviljoen binnen waar ze voor een schappelijk prijsje een broodje hamburger of hotdog verkochten. Zolang we zl 20,- over zouden houden voor de bus terug, kon het geld toch op.
Na op ons gemak gegeten te hebben liepen we verder en kwamen we aan bij het meer. Als ik 10cm korter was geweest had ik het meer niet eens gezien door de hoeveelheid toeristen. We moesten moeite doen om er foto's van te maken zonder andere mensen erop. Het was ook niet handig dat men precies voor de railing bankjes had geplaatst waar mensen uitgebreid gingen picknicken.
We vonden uiteindelijk een plekje aan het water om even pootje te baden en onze voeten vervolgens snel weer terug te trekken, want het water was ijskoud. Wat wil je, het was waarschijnlijk een uur geleden nog sneeuw. We zaten hier een haluurtje tot we een stijve kont kregen van de rotsen en begonnen weer aan de terugweg. We waren immers maar halverwege.
Deze keer hebben we maar wel de asfalroute aangehouden, zo ontliepen we voor een deel ook de grote groepen kinderen die wel langs de spannende route wilden. We hadden zelfs nog wat geld over voor een verfrissende slushpuppie. Het probleem was dat er op de hele route geen vuilnisbakken stonden, omdat er toch wel een aantal wilde dieren in het park zitten en je wil toch geen beren in de buurt van je toeristen hebben. Dus hebben we het lege bekertje de rest van de terugweg bij moeten houden.
Rond half vijf waren we teruggekomen bij de parkeerplaats en konden eigenlijk meteen de bus in terug naar Zakopane. Daar aangekomen liepen we (langzaam) terug naar het hotel en gingen daar even liggen. Toch vreemd dat je na 20km in de "bergen" toch niet vermoeider bent dan na een lange dag op het werk. Zegt wat over het werk denk ik.

Half zeven begonnen onze buikjes te knorren, want naast een hotdog en een mueslireep hebben we niks op sinds het ontbijt. Dus mochten we een uitgebreid driegangenmenu van onszelf. Dat hadden we wel verdiend.
Het restaurant leek erg veel op die van gisteren, behalve dat de bediening wat beter was en er geen gillende kinderen achter me zaten. Het eten was iets minder, maar dat lag er meer aan dat ik vandaag kip had besteld i.p.v een mals stuk gegrilde steak. Het was allemaal lekker in ieder geval.
Wederom kregen we een glaasje wodka na het eten en liepen we een klein stukje verder voor een cocktail. Jeffrey gaf toe dat zijn teen, waar een aantal blaren boven op elkaar zaten (of zo zag het eruit) toch wel zeer deed, dus liepen we maar langzaam terug naar het hotel.