Beestjes en soldaatjes kijken

De afvoer van onze nieuwe kamer was beduidend beter. Ook was het een stuk minder druk bij het buffet, het voordeel van een maandag. En deze keer konden we een lekker eitje en een pannenkoekje nuttigen. We hadden geen haast. Onze gids had gisteren aangeraden om naar het panorama van Raclawicka en the Centennial Hall te bekijken. Niet bepaald een dagprogramma, dus gezien het ook de laatste echte dag van de vakantie was konden we nog een middagje in de oudste dierentuin van Polen vertoeven.
We liepen door het park naar het gebouw waar het panorama tentoongesteld werd, maar schijnbaar was er geen plaats voor twee personen tot 19:00. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Een museum volgeboekt? Jeffrey legde uit dat het maar een beperkte ruimte was met één enorm schilderij en dat je met een audioguide uitleg kreeg. Maar dan nog.

We namen de tram naar de Wroclaw zoo. Centennial Hall lag daar vlakbij, maar nadat we er een blik op geworpen hadden vonden we het geen van beide de moeite waard.
We liepen verder naar de dierentuin en, uiteraard, bleek er iets van een schooluitje te zijn. Ontzettend veel kinderen met allemaal een smartphone in de hand. De kleine kinderen klikten maar wat weg, de tieners probeerden selfies te nemen met de dieren en wij beukten ons (soms letterlijk) een weg erdoor heen. Gelukkig was het niet overal zo druk. Maar elke keer als we een rustig plekje hadden gevonden om naar een paar beestjes te kijken kwam er binnen een paar minuten een klas bij staan.

Met de lunch zochten we dan ook een plekje binnen op, waar ze wat meer verkochten dan een broodje hamburger. Daar zat ook wel een familie met jonge kinderen, maar deze hielden zich redelijk rustig. Totdat er eentje bij onze tafel kwam kijken en op Jeffreys schoot probeerde te klimmen.
Paps kwam hem gelijk halen, maar even later stond hij bij mij op mijn bord te kijken. Toen werd paps boos en werd het jong vastgebonden in de buggie. En toen was het huilen geblazen en voorbij met de rust.
Wij merkten ook dat we gewoon moe waren. Zoveel hadden we niet gedaan maar we hadden de afgelopen twee weken ook niet echt rustmomenten ingepland. De volgende keer, beloofden we elkaar, zouden we er een paar daagjes zon-zee-strand tussen proppen. Gewoon om onze voetjes en hoofdjes wat rust te gunnen.

Rond een uur of drie liepen we terug naar de tramhalte en hebben we tot een uur of zes lekker lui op onze hotelkamer gelegen. Om 19:00 moesten we weer bij het Panorama zijn. Daar bleek inderdaad dat het programma nog helemaal vol zat met Poolse toeristen. Er waren zelfs apart hiervoor bussen gearriveerd en wij sloten maar aan bij de horde oude mensen en brugwuppen. We liepen in een rij naar boven en daar stond een bandje op, waarin uitleg werd gegeven wat men nu precies in dit schilderij kon zien. In het Pools. Gelukkig had men ook telefoontjes waar een Engelse meneer uitleg gaf, terwijl in je andere oor de Poolse meneer nog doortetterde. Ideaal was het niet, maar het was duidelijk genoeg. De ruimte was opgezet zodat het leek alsof je zelf op een heuvel stond en toekeek op het slagveld beneden. Ze hadden zelfs de moeite gedaan om grond en planten voor het schilderij te plaatsen zodat het leek door te lopen tot bijna aan je voeten. Zelfs Jeffrey leerde nog wat bij en een halfuurtje later liepen we niet ontevreden weer naar buiten. Tijd om wat te eten.

We wilden eigenlijk in het ondergrondse restaurant gaan eten waar Jeffrey goede recensies over had gelezen, maar deze was volledig gereserveerd. We namen genoegen met een pierogi-restaurant. Jeff klaagde dag hij niet genoeg zou hebben aan een paar deegbolletjes, maar hij kreeg zijn vijf, en ik mijn drie nauwelijks op. Ze waren ook iets groter dan die in Zakopane.
Jeff wilde nog een cocktail, maar ik zat zo bomvol dat er echt niks meer bij kon, dus ging het maar met afgezakte schoudertjes terug naar de hotelkamer voor onze laatste nacht in Polen.