De hoogte in
Blijf op de hoogte en volg Sanne
02 Juni 2017 | Polen, Zakopane
We hadden gisteren tickets gekocht voor de kabelbaan. Gezien we onze beentjes toch wel voelden na de lange wandeling van gisteren was het ook een goed idee om een beetje rustig aan te doen.
We ontbeten vrij laat en lagen nog even op bed voordat we naar de kabellift liepen. Een andere, we hadden geen zin om helemaal niks te doen voor 15:40. Boven aangekomen was er voor ons weinig te doen. Er was wel een heel mooi uitzicht, maar geen wandelroutes. Wel heel veel kraampjes. Nadat we een softijsje ophadden besloten we er maar even langs te struinen. We hadden immers nauwelijks souvenirs gekocht.
Het eerste wat we tegen kwamen was een knorretje. Chris had een hele verzameling Winnie the Pooh knuffels voor Milan, maar nog geen Knorrie. Met haar verjaardag morgen in het achterhoofd hebben we 'm gekocht voordat we verder liepen. Aan het eind van de lange rij bleek dat je ook met de stoeltjeslift op en neer kon. Dat was natuurlijk veel gaver dan dat treintje waarmee wij waren gekomen, maar we hadden meteen een retourtje gekocht dus daar maakten we dan maar gebruik van.
Beneden hebben we nog een keukensetje voor mij gekocht (twee snijplankjes, eierdopjes en twee spatels) en een keramisch potje. Voor Jeffrey een t-shirt met the winged hussars.
Het was tijd voor lunch en als je in Polen bent moet je toch een keer aan de pierogi. We vonden een restaurant met een hele uitgebreide kaart, waaruit we niet konden kiezen. Uiteindelijk besloten we om een bord pierogi met vlees en eentje met aardbeien te nemen, dan konden we die delen.
De laatste drie kwartier voordat we de berg op moesten hebben we op de hotelkamer doorgebracht om onszelf en de telefoons een beetje op te laden, maar iemand was vergeten om het kaartje voor de stroom in de houder te stoppen en daar kwamen we pas tien minuten voordat we weg moesten achter. Dan maar de powerbank mee, want Jeffrey had nog maar 5% batterij over en ik nog maar 35. Ten overmaat van ramp scheen de navigatie nu 3,6km aan te geven ipv 2km en, ondanks dat het niet onmogelijk is in 45 minuten is het wel even doorstappen als je heuveltje op moet.
We kwamen precies om 15:35 aan en mochten meteen doorlopen naar de lift. Er zaten maar 6 anderen in en we vroegen ons af waarom we alleen zo laat konden als het zo rustig was.
De lift bracht ons halverwege de berg waarna we over moesten stappen op een tweede. Boven had je een geweldig uitzcht over de Kasprowy Wierch en kon je ook verder lopen naar de piek zelf. Gezien we over twee uur weer naar beneden moesten en de piek nog 300m hoger lag dan dat wij op het moment stonden was het een beter idee om naar het observatiehuisje te lopen dat maar twee trapjes verder naar boven lag.
Het was heerlijk rustig daar en we bleven even op een paar stenen van het uitzicht genieten.
Een klein stukje verder lag zelfs nog sneeuw. Toen we het wel gezien hadden liepen we terug naar beneden voor een hapje en drankje. Zo'n 20 minuten voordat onze lift weer naar beneden zou gaan liepen we terug naar het gebouw, daar stond een lange rij mensen die met de lift voor die van ons naar beneden zou gaan. Een Poolse hiker raakte hier in discussie met een van de mensen die daar werkte over joost-mag-het-weten. Misschien wilde hij ook in de lift maar zat deze al vol.
Hij mocht samen met ons in de lift samen met een grote groep Hongaren. Beneden aangekomen liepen we nog naar een wc, waarvoor we moesten betalen, maar waar geen wc-papier meer was. Even klagen bij de receptie van het hotel en langzaam liepen we terug naar het hotel.
Het was bijna 19:00 voordat we daar aankwamen, maar we moesten even bijkomen van de wandeling. Een klein uurtje later zochten we het eerste en beste restaurant uit, dat toch eruit zag alsof het van dezelfde keten was als de vorige twee. Goed eten dus.
Nadat we tien minuten gewacht hadden leken de serveersters ons telkens over het hoofd te zien, dus verplaatsten we ons naar een tafeltje bij de ingang. Maar goed ook, want op dat moment begonnen de muzikanten, die eerst achter ons zaten weer luidkeels te zingen en te spelen. Echt slecht speelden ze niet, het was alleen veel te hard voor de kleine ruimte.
We kregen ons voor- en hoofdgerecht en alles was goed en wel. Toen we het laatste ophadden werden onze borden opgehaald, maar werd niet gevraagd of we een toetje wilden, nog iets te drinken of betalen. Elke keer dat we oogcontact hadden, liepen ze ons weer gewoon voorbij. Toen was het genoeg geweest, hebben we betaald zonder fooi te geven en zijn we op zoek gegaan naar een toetje op een andere plek.
Gezien het een vrijdagavond was, bleek het overal nogal druk te zijn, maar we vonden nog een plekje buiten bij het restaurant waar we de eerste avond gegeten hadden. Daar hebben we ons toetje genuttigd met een kopje thee of koffie. Ondanks de drukte daar hadden zij wel tijd voor ons.
Tegen de tijd dat we alles op hadden was het 22:30 en liepen we terug naar het hotel om te gaan slapen.
We ontbeten vrij laat en lagen nog even op bed voordat we naar de kabellift liepen. Een andere, we hadden geen zin om helemaal niks te doen voor 15:40. Boven aangekomen was er voor ons weinig te doen. Er was wel een heel mooi uitzicht, maar geen wandelroutes. Wel heel veel kraampjes. Nadat we een softijsje ophadden besloten we er maar even langs te struinen. We hadden immers nauwelijks souvenirs gekocht.
Het eerste wat we tegen kwamen was een knorretje. Chris had een hele verzameling Winnie the Pooh knuffels voor Milan, maar nog geen Knorrie. Met haar verjaardag morgen in het achterhoofd hebben we 'm gekocht voordat we verder liepen. Aan het eind van de lange rij bleek dat je ook met de stoeltjeslift op en neer kon. Dat was natuurlijk veel gaver dan dat treintje waarmee wij waren gekomen, maar we hadden meteen een retourtje gekocht dus daar maakten we dan maar gebruik van.
Beneden hebben we nog een keukensetje voor mij gekocht (twee snijplankjes, eierdopjes en twee spatels) en een keramisch potje. Voor Jeffrey een t-shirt met the winged hussars.
Het was tijd voor lunch en als je in Polen bent moet je toch een keer aan de pierogi. We vonden een restaurant met een hele uitgebreide kaart, waaruit we niet konden kiezen. Uiteindelijk besloten we om een bord pierogi met vlees en eentje met aardbeien te nemen, dan konden we die delen.
De laatste drie kwartier voordat we de berg op moesten hebben we op de hotelkamer doorgebracht om onszelf en de telefoons een beetje op te laden, maar iemand was vergeten om het kaartje voor de stroom in de houder te stoppen en daar kwamen we pas tien minuten voordat we weg moesten achter. Dan maar de powerbank mee, want Jeffrey had nog maar 5% batterij over en ik nog maar 35. Ten overmaat van ramp scheen de navigatie nu 3,6km aan te geven ipv 2km en, ondanks dat het niet onmogelijk is in 45 minuten is het wel even doorstappen als je heuveltje op moet.
We kwamen precies om 15:35 aan en mochten meteen doorlopen naar de lift. Er zaten maar 6 anderen in en we vroegen ons af waarom we alleen zo laat konden als het zo rustig was.
De lift bracht ons halverwege de berg waarna we over moesten stappen op een tweede. Boven had je een geweldig uitzcht over de Kasprowy Wierch en kon je ook verder lopen naar de piek zelf. Gezien we over twee uur weer naar beneden moesten en de piek nog 300m hoger lag dan dat wij op het moment stonden was het een beter idee om naar het observatiehuisje te lopen dat maar twee trapjes verder naar boven lag.
Het was heerlijk rustig daar en we bleven even op een paar stenen van het uitzicht genieten.
Een klein stukje verder lag zelfs nog sneeuw. Toen we het wel gezien hadden liepen we terug naar beneden voor een hapje en drankje. Zo'n 20 minuten voordat onze lift weer naar beneden zou gaan liepen we terug naar het gebouw, daar stond een lange rij mensen die met de lift voor die van ons naar beneden zou gaan. Een Poolse hiker raakte hier in discussie met een van de mensen die daar werkte over joost-mag-het-weten. Misschien wilde hij ook in de lift maar zat deze al vol.
Hij mocht samen met ons in de lift samen met een grote groep Hongaren. Beneden aangekomen liepen we nog naar een wc, waarvoor we moesten betalen, maar waar geen wc-papier meer was. Even klagen bij de receptie van het hotel en langzaam liepen we terug naar het hotel.
Het was bijna 19:00 voordat we daar aankwamen, maar we moesten even bijkomen van de wandeling. Een klein uurtje later zochten we het eerste en beste restaurant uit, dat toch eruit zag alsof het van dezelfde keten was als de vorige twee. Goed eten dus.
Nadat we tien minuten gewacht hadden leken de serveersters ons telkens over het hoofd te zien, dus verplaatsten we ons naar een tafeltje bij de ingang. Maar goed ook, want op dat moment begonnen de muzikanten, die eerst achter ons zaten weer luidkeels te zingen en te spelen. Echt slecht speelden ze niet, het was alleen veel te hard voor de kleine ruimte.
We kregen ons voor- en hoofdgerecht en alles was goed en wel. Toen we het laatste ophadden werden onze borden opgehaald, maar werd niet gevraagd of we een toetje wilden, nog iets te drinken of betalen. Elke keer dat we oogcontact hadden, liepen ze ons weer gewoon voorbij. Toen was het genoeg geweest, hebben we betaald zonder fooi te geven en zijn we op zoek gegaan naar een toetje op een andere plek.
Gezien het een vrijdagavond was, bleek het overal nogal druk te zijn, maar we vonden nog een plekje buiten bij het restaurant waar we de eerste avond gegeten hadden. Daar hebben we ons toetje genuttigd met een kopje thee of koffie. Ondanks de drukte daar hadden zij wel tijd voor ons.
Tegen de tijd dat we alles op hadden was het 22:30 en liepen we terug naar het hotel om te gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
