Kasteel Malbork

02-09 De kleren die we woensdagavond gewassen hadden waren gelukkig opgedroogd. We ruimden onze spullen in en hadden (gezond!) ontbijt bij Woosabi.

Hierna reden we naar kasteel/ burcht Malbork een drie kwartier rijden vanuit Gdansk.

Hier aangekomen kregen we een audioguide zoals we die ook in het WO2 museum hadden. Per ruimte wordt er wat verteld en word je naar de volgende ruimte verwezen (met foto op de speler want soms is de beschrijving wat dubbelzinnig). Via een sensor aan de muur weet het apparaatje dat je in het volgende gedeelte bent aangekomen en begint weer te vertellen.

Malbork is gebouwd in de 13e eeuw en had meerdere wc's in privevertrekken en... vloerverwarming. Door middel van gaten en tunneltjes die naar de ovens liepen hadden deze middeleeuwse Duitse ridders het lekker warm in de winter.

Er stond een groot aantal wapens en harnassen tentoongesteld met tot onze vreugd ook die van de gevleugelde huzaren. Bovendien was er een schilderij van Carolus Rex als tiener dus onze Sabaton-hartjes waren blij.

Malbork is enorm. Het is het grootste bakstenen gebouw ter wereld. Het was dan ook niet verrassend dat de tour langer duurde dan de aangekondigde 2 a 2.5 uur. En hoewel we ons er nog zeker een halfuur hadden kunnen vermaken hadden we nog een rit van 5 uur voor de boeg en het liep al halverwege de middag. We aten snel een broodje kielbasa bij een kraampje en gingen meteen door.

Google maps had grootse plannen voor onze vakantie en stuurde ons op de toeristische route richting Kaliningrad. Het leek ons wegens politieke redenen onverstandig om de laatste 15km richting Russisch grondgebied vol te maken en gelukkig was Google het nu met ons eens. We mochten verder naar het oosten over glooiende gouden heuvels, prachtige bossen en weilanden, her en der kwam men een dorpje, elanden en traktoren tegen.

Wacht, elanden?

Vlak voordat we een van de grotere dorpen uitreden kwam er een grote eland met twee kleintjes in de kielzog de weg op gedraven, om vervolgens achter een hekwerk van een bedrijventerrein te verdwijnen. Ik kon alleen als een idioot naar de dieren wijzen en roepen dat 'ze bestaan! De bordjes zijn niet voor niets!' Uiteraard dacht ik pas achteraf dat ik een telefoon op schoot had en dat ik een foto had kunnen maken.

Jeff was zo hard aan het lachen dat hij bijna een stopbord miste.

Na dit moment begonnen we om ons heen te kijken of we nog meer wilde dieren konden spotten. Die eenzame dunne koe in het weiland, was dat een koe of nog een eland? Het feit dat het begon te schemeren maakte het plausibeler, maar moeilijker te verifiëren.

Het was bijna compleet donker toen we bij ons hotel in Suwalki aankwamen. Gelukkig was het restaurant tot 22:00 open en we konden nog wat matig voedsel bestellen bij een hele afwezige dame die ik daadwerkelijk liet schrikken door naar de bar te lopen om een drankje te bestellen.

Het was al laat en er was verder weinig te doen in de omgevig dus begaven we ons naar onze kamer.