Warszawo Walcz

11-09 We hadden gisteren een bordje gezien in het hotel waar de piek voor het ontbijt zou zijn en dat was hoe later hoe drukker. Dus wij gingen zo vroeg mogelijk: 8:30 om taferelen zoals die van de dag ervoor te voorkomen.

Het ontbijt was zeer uitgebreid, maar we hebben geen wafelijzer gespot. Wel genoeg gebakjes en chocomel.

Voor de ochtend hadden we het uprising museum gepland vanwege het slechte weer. We waren niet de enigen: het museum was overvol. We namen een audioguide en probeerden alles goed te volgen ondanks de massa. De audioguide moest je hier zelf instellen aan de hand van een overzicht ipv dat het zelf naar het goede verhaaltje sprong.

Het museum zelf was - zoals we inmiddels van Poolse musea gewend zijn- goed ingericht en het gedreun van bommen en flitsende lichten kwamen je bij de ingang al tegemoet. Ook kon je door een namaak-riool van 1m10 hoog om door te maken wat de overlevenden moesten doenom weg te komen uit de stad.

Om 13:15 was het wel echt tijd om af te ronden want de tour zou om 14:30 beginnen en we moesten nog wat eten en naar het beeld van Copernicus waar de tour begon.

Toen we naar buiten liepen was het opgehouden met regenen en stond er zowaar een flinke rij voor de deur. Het kon dus nog drukker.

Onze tourgids Andrzej leek eerst wat verlegen en introvert maar dat veranderde snel toen zijn ietwat sarcastische gevoel voor humor en zijn liefde voor dieren naar boven kwam. Er liep een vrouw met een hond mee en de hond kefte instemmend toen Andrzej vroeg om donaties aan het eind van de tour zodat hij komende winter zijn eigen hond niet op hoefde te eten (een mix van Duitse herder en teckel). Later prattelde hij tijdens het lopen over de capriolen van zijn kat.

We liepen langs diverse standbeelden van bekende Polen zoals de Duitse wetenschapper Copernicus, de Franse componist Chopin en de Wit-Russische dichter Mickiewicz. #Polish Pride.

Hierna kwam het treurige gedeelte van de tour waarin Polen en een hoop joden werden gepest door zijn buren, maar uiteindelijk vanuit de as verrees. De Polen. Niet de joden, die zijn nooit teruggekomen.

We eindigden bij de rand van het oude ghetto en het uprising monument en besloten nog een drankje te gaan doen in een bar met fruitvliegjes dat naar zweet rook, maar hele aparte biertjes had en citroenlimonade in een kelkje voor mij.

We hebben gegeten bij een foodhal-achtige constructie, waar de restaurants wel apart zitten. Ons restaurant heette Jeff's. Een Amerikaanse keuken, dus je kunt wat van de porties verwachten. Jeffreys ogen waren groter dan zijn maag en dat heeft hij geweten. Ik wilde de bediening nog vragen om de hoofdmaaltijd te vertragen, maar toen kwam hij al met twee enorme borden aangezet die niet meer naast het voorgerecht op tafel pasten. We verhuisden naar een 6-persoonstafel.

Borden niet leeg, dus geen toetje. Het was schijnbaar ook happy hour, dus voor elk drankje dat we bestelden kregen we er twee.

We besloten maar terug te lopen in plaats van de bus te pakken naar het hotel.